tag:blogger.com,1999:blog-91631095965131719802024-02-19T18:23:23.914-08:00Εγώ δε ζω εδώ, ζω όπου ξεχαστώ..Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.comBlogger59125tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-30740153598085698542012-11-15T07:17:00.002-08:002012-11-15T07:44:48.092-08:00Nέο blog.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
To blog αυτό θα κλείσει και θα ανοίξει ένα καινούριο, όπως και η σελίδα στην ζωή μου :) Σας ευχαριστώ όλους πολύ για την αγάπη και τα σχόλιά σας! Όσοι θέλετε, μπορείτε να με ακολουθήσετε <a href="http://krivesaikala.blogspot.gr/" target="_blank">εδώ</a> .<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-41872439439839127102012-09-26T00:02:00.001-07:002012-09-26T00:02:49.870-07:00Οι Τετάρτες.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Oι Τετάρτες είναι παράξενες μέρες. Δεν είναι ούτε η αρχή, ούτε το τέλος της εβδομάδας. Είναι η μέση ,μια απαίσια κουραστική μέση της εβδομάδας σου.Όλα κινούνται πιο αργά,λες και το κάνουν επίτηδες. Η ουρά στην τράπεζα, ο φουρνάρης που σου τυλίγει το ψωμί, τα αυτοκίνητα στον δρόμο.<br />
Στα σχολεία, το μάθημα συνεχίζετε χωρίς όρεξη,μια συγκεχυμένη μονοτονία. Οι δικές μου Τετάρτες είχαν περίπου τον ίδιο ρυθμό.Είχαν. Δεν έχουν. Δεν διαφέρουν πλέον απο οποιαδήποτε μέρα της εβδομάδας. Όταν είσαι φοιτήτρια δεν έχουν νόημα οι μέρες,ειδικά όταν μένεις με τους γονείς σου. Δεν έχεις κάτι να περιμένεις,να πεις ''Άντε βρε Τετάρτη τελείωνε να φτάσει το Σάββατο να πάω σπίτι μου!'' .Αυτό γινόταν πέρυσι. Τώρα μένω στο σπίτι μου,όλοι οι φίλοι μου σπουδάζουν αλλού και εγώ δεν έχω πλέον κάτι να περιμένω. Ίσως το πότε επιτέλους θα ανοίξει η σχολή,θα βγω απο το σπίτι και θα αρχίσω πάλι να ζω σαν φοιτήτρια. Έχω όνειρα.Πολλά. Το ξέρω πως τα περισσότερα απο αυτά δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Δεν με πειράζει,τα κάνω έτσι κι αλλιώς.Νομίζω ότι φέτος θα μου αρέσουν οι Τετάρτες. Ναι, νομίζω οτι θα γίνουν οι αγαπημένες μου μέρες.</div>
Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-62906802063593380012012-09-03T11:02:00.000-07:002012-09-03T11:02:00.250-07:00Οι ''μεγάλοι''<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε..<br />
Περάσαμε την εφηβεία μας,τον θεοποιήσαμε,πέσαμε σε ''κατάθλιψη'',είπαμε πως τον ξεπεράσαμε,ξανακυλήσαμε,ξαναπέσαμε σε ''κατάθλιψη''.<br />
Και εκεί που δεν το καταλάβαμε...μεγαλώσαμε! Μεγάλωσε η καρδιά ,η ψυχή και ο νους μας.Όλα πλέον φαινόταν διαφορετικά και όμως ήταν ίδια. Ίδιοι οι άνθρωποι,ίδιο το μέρος,ίδια τα γεγονότα. Μόνο...που όλα ήταν αλλιώς μέσα μας. Οι άνθρωποι δεν ήταν τόσο δυνατοί και άτρωτοι όσο τους φανταζόμασταν,το μέρος δεν μας ''μιλούσε'' πια και τα γεγονόταν έμοιαζαν τόσο ασήμαντα.<br />
Μεγαλώνω θα πει απομυθοποιώ.Οι άνθρωποι παίρνουν ξανά την κανονική τους μορφή και ο γίγαντας του παραμυθιού μεταμορφώνεται σε ακίνδυνο νάνο.<br />
Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς...ποιός ξέρει;<br />
<br /></div>
Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-921601442076766102012-04-28T10:46:00.001-07:002012-04-28T10:46:21.921-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Χμμ,δεν νομίζω πως πλέον διαβάζει κανείς αυτό το blog.Κι εγώ ξεχνάω πως υπάρχει κάποιες φορές.Ίσως θα έπρεπε να το διαγράψω αλλά δεν μου κάνει καρδιά.Μ'αρέσει να βλέπω πόσο αφελής ήμουν.Μ΄αρέσει να διαβάζω την ελπίδα και την αγάπη πίσω απο τις γραμμές.Πάντα την ελπίδα για ένα θαύμα..Κάτι που δεν υπάρχει πια.Ήταν όμορφα όλα αυτά τα χρόνια και ας νόμιζα πως έχω κατάθλιψη και πως δεν άντεχα άλλο να μην είμαι σίγουρη για το τι θέλει αυτός.Ε ωραία,και τώρα που ξέρω τι θέλει(ή μάλλον ξέρω τι δεν ήθελε ποτέ:''εμένα''),τι κατάλαβα;Είναι τόσο όμορφη η αβεβαιότητα..Μπορείς να την ντύσεις με όποιο ρούχο θέλεις.Μα πάνω απ όλα,έχει μια γλυκιά προσμονή για το καλύτερο..<br />
Τέλως πάντων,πλέον αυτή η Χριστίνα δεν υπάρχει.Θα μου λείψει η αθωότητά της,αλλά έπρεπε κι αυτή κάποτε να μεγαλώσει.Και μεγάλωσε.Και πιστεύω πως ωρίμασε λίγο.Όχι πολύ,λίγο.Αλλά κι αυτό κάτι είναι.Και πλέον δεν περιμένει τον πρίγκιπά της πάνω σε άσπρο άλογο,ούτε υποσχέσεις για αιώνια αγάπη(εντάξει,αυτό το τελευταίο ίσως πάντα να το εύχεται κρυφά μέσα της).Περιμένει...Δεν ξέρω τι περιμένει.Περιμένει κάποιον που θα κάνει την διαφορά,κάποιον που θα αξίζει να παλέψει γι αυτόν,κάποιον που θα την σέβεται και θα την προσέχει.Χωρίς πολλά λόγια,απλά με το βλέμμα,με ένα άγγιγμα...Πίστευε πως τον είχε βρει.Ναι,το ήθελε τόσο πολύ που τον έντυσε με ρουχα που δεν του ταίριαζαν.Της έβγαζε όλη αυτή την προστατευτικότητα,μάλλον τον μητρικό της ένστικτο είχε ξυπνήσει απο νωρίς.Αυτήν όμως ποιος θα την προστάτευε;Αυτό δεν είχε λογαριάσει.Ακόμα και τώρα το παίζει ανεξάρτητη και ρεαλίστρια.Όχι κοπλιμέντα,όχι ρομαντικούρες.Όμως ξέρετε τι;Όσο τ'απαρνιέτε,τόσο πιο πολύ τα θέλει.Αυτά.Δεν ξέρω γιατί μιλάω για τον εαυτό μου στο 3ο πρόσωπο.<br />
Whatever,μάλλον θα ξεχάσω πως υπάρχει αυτό το blog πάλι,οπότε τα ξαναλέμε όποτε το ξαναθυμηθώ.<br />
Α tout a l'heure!</div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-49231341011926371292012-02-21T02:44:00.000-08:002012-02-21T02:44:53.713-08:00Ρέθυμνο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Είναι αυτό το συναίσθημα της αδικίας,της ματαιότητας..Μα πάνω απ όλα της πικρίας.Και τώρα τι;Τι κάνω με την ζωή μου;Σε τι ελπίζω;Μα πάνω απ όλα,ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ;<br />
Είχα προσκολληθεί τόσο καιρό σε αυτό το άτομο,που ξέχασα εμένα..Ξέχασα ποια είμαι και τι θέλω.Ημουν απλά αυτη που ήθελε αυτός να είμαι..Και τελικά ούτε αυτό..Όταν κατάλαβα πως ποτέ δεν ήμουν τίποτα γι αυτον(αν και πάντα το ήξερα) πόνεσα όσο δεν έχω πονέσει ποτέ στην ζωή μου.Μετά θύμωσα,τον μίσησα,τον μίσησα όσο τίποτα άλλο για όλα αυτά τα χρόνια που θυσιαζόμουν για χάρη του.Και μετά τίποτα.Απάθεια,αδιαφορία για τα πάντα.Είναι πραγματικά βασανιστικό να ζεις ενώ έχεις χάσει τον λόγο ύπαρξής σου.Πλέον οι άνθρωποι δεν μπορούν να με αγγίξουν.Κανείς.Μου λένε οι φίλες μου να βγαίνω,να γνωρίζω αγόρια κτλ Μόνο και στην σκέψη αηδιάζω.Δεν θέλω κανέναν,δεν θέλω τίποτα και κυρίως δεν θελω ΑΥΤΟΝ.Αυτός με έχει αηδιάσει όσο κανείς άλλος άνθρωπος στον κόσμο΄.Όλοι τα ίδια σκατά είναι.Καλά είμαι εδώ.Με το laptop μου αγκαλιά και κοιμαμαι όλη μερα.Χάνω και κάποια μαθήματα απο την σχολή αλλά δεν βαριέσαι.Λες και θα βρω ποτέ δουλειά.Βγαινω καποιες φορες και με τις αλλες,απλα για να μην τις δυσαρεστησω.Ουτε κι αυτό έχει νόημα.Τίποτα δεν έχει νόημα.Και αυτά που νόμιζα πως έχουν νόημα,ούτε και αυτά έχουν πια.Οπότε;Τίποτα. </div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-43290339276988337892011-04-04T12:15:00.000-07:002011-04-04T12:29:52.152-07:00Μια φορά και έναν καιρό...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">27/3/11.<br />
Mια νύχτα.<br />
Αλλά όχι απλή νύχτα.<br />
Μια νύχτα αποχαιρετισμού.<br />
Το ένιωθα πως αυτό ήταν.<br />
Στριμοχτήκαμε στο κρεβάτι της καμπίνας και σχεδόν αμέσως άπλωσες το χέρι σου να με αγκαλιάσεις.<br />
Έπειτα μιλήσαμε λίγο,όπως πάντα για άσχετα θέματα.Ένιωσα την ανάγκη να πω την προσευχή που μου είχε μάθει μικρή η γιαγιά μου..Στην είπα ψιθυριστα..''Πέφτω κάνω τον σταυρό μου,άγγελο έχω στο πλευρό μου,δούλος του Θεού λογιούμαι και κανένα δεν φοβούμαι''<br />
Ο αγγελός μου..Εσύ..<br />
Μου χαμογέλασες πειραχτικά και γλυκά συνάμα ''Ναι,μόνο που αυτην την προσευχη μου την έλεγε και εμένα η γιαγιά μου :P''<br />
Δεν είπα τίποτα..Απλά κουλουριάστηκα δίπλα σου..Ηθελα να κάνω κάτι..Να σου δείξω πόσο πολύ σ αγαπώ..Ο,τι και αν έγινε..ο,τι και αν γίνει απο εδω και πέρα..<br />
Η αλήθεια είναι πως ένιωθα καλά.Οχι υπερβολικά συναισθήματα..Απλά μια σιγουριά και μια γλυκιά μελαγχολία..Σαν να ήταν η τελευταία μου βραδιά..Υστερα απο αυτην την βραδια τα μάγια θα λυνόταν..και είχα δίκιο..<br />
Σιγά σιγά η αναπνοή σου έγινε πιο βαριά..τα βλέφαρά σου έκλεισαν..Και τώρα ήσουν δικός μου..Μπορούσα να σε παρατηρώ με τις ώρες..Τα προσωπα μας απειχαν ελαχιστα χιλιοστα..Κοιμοσουν ,και όμως το χέρι σου με κρατούσε σφιχτά..Το πρόσωπό σου είχε μια γλυκια αφοσιωση..<br />
Και τότε χτύπησε το τηλέφωνο.Δεν ξύπνησες αλλά αμέσως έβγαλες το χέρι σου και γύρισες πλευρό.<br />
''Η Α. ήταν..ζητούσε τον Δ.'' μου είπε η Μαρία.<br />
Νεύριασα.Ε όχι να μου χαλάει και την ομορφότερη βραδια της ζωης μου αυτη!Πολυ παει!<br />
''Και τι τον θέλει τετοια ωρα;Να τον αφησει ησυχο!Κοιμαται!''<br />
Και τότε σαν δια μαγειας,ξυπνησε!Γυρισε πάλι πως την μεριά μου..μου χαμογέλασε γλυκά,με αγκάλιασε και είπε ''Πηρε τηλεφωνο κανεις;'' ''Δεν ξερω,δεν ακουσα ποιος ηταν'' ''Ουτε εγω..''ειπε και με αγκαλιασε πιο σφιχτα..<br />
Ημουν σιγουρη ομως πως ειχε ακουσει..Και αυτο για εμενα σημαινε πολλα...<br />
Δεν θέλω να πω άλλα γι αυτην την νύχτα..Νομιζω τα πολλα λογια χαλάνε την μαγεία της..<br />
Άλλωστε δεν μιλησαμε πολυ γι αυτην την επομενη μερα..Το μονο που μου ειπε ήταν'' Η χθεσινή βραδιά ήταν ξεχωριστή''<br />
Και για μένα ήταν.Η τελευταία μας βραδιά..Όλα τα άλλα είναι περιττά.<br />
<br />
<br />
Αυτός νομίζω είναι ο επίλογος της ιστορίας.Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.<br />
Αντίο συννεφάκι.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq76_mVlh4Ht8Jo-B7IB9iWDTqoMUcG00AnHmIwueFIY6utXjmldPpftDN3NILQidMmLOPIxI-LJMVM1hXLixxsquG7EiqsJA8YkgdeWaj163mV_OsC78atu_wlYJMhys-cby5CJ2xVCHq/s1600/amelieaxx.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq76_mVlh4Ht8Jo-B7IB9iWDTqoMUcG00AnHmIwueFIY6utXjmldPpftDN3NILQidMmLOPIxI-LJMVM1hXLixxsquG7EiqsJA8YkgdeWaj163mV_OsC78atu_wlYJMhys-cby5CJ2xVCHq/s400/amelieaxx.jpg" width="307" /></a></div><br />
<div style="text-align: center;"><i style="color: red;"><b>I could stay awake just to hear you breathing</b></i><br />
<i style="color: red;"><b>Watch you smile while you are sleeping</b></i><br />
<i style="color: red;"><b>While you're far away and dreaming</b></i><br />
<i style="color: red;"><b>I could spend my life in this sweet surrender</b></i><br />
<i style="color: red;"><b>I could stay lost in this moment forever..</b></i></div><div style="color: red;"><i><b><br />
</b></i></div><br />
</div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-68140657016858093802011-02-01T10:50:00.000-08:002011-02-01T10:50:55.760-08:00Le Fabuleux Destin D'Amelie Poulain.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://s3prod.weheartit.netdna-cdn.com/images/6177335/amelie_large.jpg?1294690947" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="211" src="http://s3prod.weheartit.netdna-cdn.com/images/6177335/amelie_large.jpg?1294690947" width="320" /></a><a href="http://s3prod.weheartit.netdna-cdn.com/images/6588033/tumblr_lf327ziSDb1qfh3j4o1_r1_500_large.jpg?1295978409" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="270" src="http://s3prod.weheartit.netdna-cdn.com/images/6588033/tumblr_lf327ziSDb1qfh3j4o1_r1_500_large.jpg?1295978409" width="320" /></a><a href="http://s3prod.weheartit.netdna-cdn.com/images/6170763/tumblr_letatgcbCm1qfwu39o1_500_large.jpg?1294675508" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://s3prod.weheartit.netdna-cdn.com/images/6170763/tumblr_letatgcbCm1qfwu39o1_500_large.jpg?1294675508" width="303" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><br />
Μερικοί άνθρωποι δεν προλαβαίνουν ποτέ το ξημέρωμα...<br />
'Αλλοι πάλι περιμένουν καρτερικά το επόμενο..Κάποτε θα ξημερώσει και γι αυτούς.<br />
Τελικά όντως δεν είμαι φυσιολογική...Ούτε όμορφη..Ούτε έξυπνη..Είμαι απλά ονειροπόλα.Και μ αρέσει.<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><u><i>Κρίστ.</i></u></div><br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><i><u><br />
</u></i></div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-5467507047295765312011-01-19T11:01:00.000-08:002011-02-11T03:50:39.440-08:00still here(?)Αγαπημένοι μου φίλοι..<br />
είχα κάνει ιδιωτικό το blog μου για λίγο αλλά αποφάσισα να το ξανα ανοίξω..<br />
Για λίγο ίσως..who knows?<br />
Βλέπω παλιότερες αναρτήσεις μου και ζηλεύω..Έχω χάσει πια την έμπνευσή μου..<br />
Ακόμα και τα ποιήματα που παλιά με έκαναν να δακρύζω τώρα με αφήνουν αδιάφορη..<br />
Να..σήμερα για παράδειγμα..<br />
Κάναμε στην κατεύθυνση το ''Μόνο γιατί μ αγάπησες'' της Πολυδούρη.<br />
Σαν ποιήμα δεν θα το έβαζα καν στην 20άδα των καλύτερων ποιημάτων που έχω διαβάσει..<br />
Αλλά σαν περιεχόμενο είναι απο τα μόνα που με αγκίζουν τόσο πολύ..<br />
<div style="text-align: center;"><i><b>''Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες<br />
σε περασμένα χρόνια.<br />
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα<br />
και σε βροχή, σε χιόνια,<br />
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.''</b></i></div><div style="text-align: left;">Σε περασμένα χρόνια..ναι..πάνε 2 χρόνια..πόσο όμορφα είναι τα φαντάσματα του παρελθόντος!Μ αρέσει τόσο να ζω μαζί τους..Αλλά και αυτό της φαντασίας μου ήταν..Όπως όλα..</div><div style="text-align: left;">Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι σήμερα δεν με άγγιξε..Σήμερα όμως θα έπρεπε να με αγγίξει πιο πολύ απο κάθε φορά..λογικά..Αλλά μάλλον έχω γίνει αναίσθητη..ΤΕΛΕΙΩΣ αναίσθητη..</div><div style="text-align: left;">Και δεν μ αρέσει..Θα ήθελα να πίστευα στην ιδανική αγάπη όπως παλιά..Να μην είχα τόσες αμφιβολίες..Ξέρεις κάτι όμως;Η ερωτική αγάπη δεν μπορεί να γίνει πραγματική αγάπη..Περικλίει εγωισμό και ζήλια..Αυτό δεν είναι πραγματική αγάπη..Δεν πιστεύω στον έρωτα έτσι κι αλλιώς..Ούτε στο πάθος..Και αυτό είναι το μοναδικό σημείο στο οποίο διαφωνώ με την αγαπητή Πολυδούρη..</div><div style="text-align: left;">Νιώθω(ή μάλλον ένιωθα) υπερβολικά συναισθήματα..Αλλά δεν ήταν συναισθήματα τόσο ερωτικά όσο ψυχικά..Ήθελα να ενωθούν οι ψυχές μας..Πρώτα αυτό και μετά όλα τα άλλα..</div><div style="text-align: left;">Ναι ξέρω,κάτι δεν πάει καλα με εμένα..το έχω καταλάβει εδώ και καιρό :P</div><div style="text-align: left;">Απλά προσπαθώ να δω ΤΙ είναι αυτό...</div><div style="text-align: left;">Έγινα 18 ρε γαμώτο!Υποτίθεται ότι ξέρω τι μου γίνεται τώρα πια,έχω βρει τον εαυτό μου κ μπλα μπλα μπλα..</div><div style="text-align: left;">Ναι,οκ..ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ!</div><div style="text-align: left;">Απλά ΤΙΠΟΤΑ.</div><div style="text-align: left;">Θέλω κάτι σίγουρο και δεν έχω ΤΙΠΟΤΑ!</div><div style="text-align: left;">NOTHING,RIEN...</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;">PS.Θέλω πίσω την χαμένη μου αθωότητα :|</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: center;">Kρίστ.</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"></div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-55435253143855098472010-12-31T02:11:00.000-08:002010-12-31T02:11:50.234-08:00I'm just gonna break break break your heart!Κάτι που το κάνει 6 χρόνια τώρα με πολύυυυυ μεγάλη επιτυχία!<br />
Ω ναι,έχει ταλέντο,το πιστευω!<br />
Δεν ειμαι καλα.ενταξει;<br />
Εχω νευρα.Πολλααααααα νευρα!<br />
Και με σενα και με όλους και κυριως με τις Πανελληνιες-.-<br />
Β-Α-Ρ-Ε-Θ-Η-Κ-Α!<br />
Αλλα οκ πες πως περναω Ρεθυμνο.<br />
Μετα τι;<br />
''Μετα απο σενα το χαος,μετα απο σενα το τιποτααααα''<br />
Καλα οχι κι ετσι,σιγα μην κατσω να σκασω.<br />
Πολυ σημασια σου δωσαμε τοσα χρονια.<br />
Απλα ειναι ΟΛΑ αβεβαια..<br />
Και η υπομονη μου αρχιζει και εξαντλείται..Αυτο ειναι που με τρομαζει περισσοτερο απ ολα..<br />
Εκει που δεν ακουγες την μιλια μου,τωρα γκαριζω!<br />
Εκει που δεν ελεγα ποτε τι σκεφτομαι ουτε εξεφραζα την γνωμη μου,τωρα την διατυμπανιζω!<br />
Ακομα και τα συναισθηματα μου..Για μενα ηταν ο,τι χειροτερο να καταλαβουν οι αλλοι πως ενιωθα..<br />
Τώρα; Στα τετοια μου! :P<br />
Δεν με αναγνοριζω..Πραγματικα,δεν ειμαι εγω αυτη..<br />
Τοτε...ποια ειναι;Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-22428685225810967292010-12-22T01:01:00.000-08:002010-12-22T01:01:17.904-08:00Merry Christmas and a happy new Year(?)Aγαπημενε μου Αγιε Βασίλη,<br />
Ca va?<br />
Eγω χάλια.Γίνεται να πάω να δώσω Πανελληνιες και να γραψω 20 χωρίς άλλο διαβασμα;<br />
Γινεται να χάσω 10 κιλά μεχρι την Πρωτοχρονια;<br />
Γινεται να παω Ρεθυμνο ΤΩΡΑΑΑΑΑ;<br />
Γίνεται να μην μου σπαει τα νευρα;<br />
Ε καταπληκτικε μου Saint Billy?<br />
Δεν γίνεται,ε;<br />
Καλά δεν πειράζει..Κάντε υπομονη κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός,κάντε υπομονή μια λεμονιά ανθίζει στην γειτονιά λαλαλαλαλαλαλα!<br />
Η ψυχολογικη μου ισσοροπια κινδυνευει my dear.<br />
Πρεπει να κανεις κατι δραστικό..όπως;<br />
Je ne sais pas.Ματαιοτης ματαιοτητων,τα παντα ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ!<br />
<br />
ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΜΑΔΙΚΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ;<br />
ΓΟΥΣΤΑΡΩΩΩΩΩ!<br />
<br />
<br />
<br />
ΥΓ.Το δωρο μου για φέτος θέλω να είναι ΥΠΟΜΟΝΗ.<br />
Γιατι αλλιως δεν το γλιτώνω το χαρακίρι.<br />
<br />
<br />
<span id="main" style="visibility: visible;"><span id="search" style="visibility: visible;"><a class="spell" href="http://www.google.gr/search?hl=el&&sa=X&ei=BLsRTeqQFdKq8QPYj6CCBw&sqi=2&ved=0CDMQBSgA&q=beaucoup&spell=1"><b><i>Merci beaucoup.</i></b></a></span></span><br />
<br />
<br />
<span id="main" style="visibility: visible;"><span id="search" style="visibility: visible;"><b><i>Santa Claus is coming to town <3</i></b></span></span><br />
<br />
<br />
<span id="main" style="visibility: visible;"><span id="search" style="visibility: visible;"><b><i>Adios amigos!</i></b></span></span><br />
<span id="main" style="visibility: visible;"><span id="search" style="visibility: visible;"><b><i> </i></b></span></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjBjDUlSFr7BR3gmEyXsW0_V9eAUTp8Zd_SuF8HFPjsZCUSuUL_6pRiy8vg9YNtmkqR8ZxvkU3FXvkqaox4_OW9sIuO68rDbIRqLiUahwmCZ2YjXvmUexPqcG_KWcHVjQo_sjWjkpJldcE/s1600/cancelled.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="287" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjBjDUlSFr7BR3gmEyXsW0_V9eAUTp8Zd_SuF8HFPjsZCUSuUL_6pRiy8vg9YNtmkqR8ZxvkU3FXvkqaox4_OW9sIuO68rDbIRqLiUahwmCZ2YjXvmUexPqcG_KWcHVjQo_sjWjkpJldcE/s400/cancelled.jpg" width="400" /></a></div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-146431272850841352010-12-19T06:07:00.000-08:002010-12-22T01:02:51.513-08:00Love me if you dare.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPhMqHuqKTPLtdRgvLmP9dKmgtjSczuURwEn7U7i8_ixcgpTH7QNoCJVKbr1ufo2gmNMB3PvAgc100cvKN29PrX9ffdulGzSCIRDSFSqdd1PD1P7CKjqyp-I-zDkw6kKWN-28dK9jOh628/s1600/love+me.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPhMqHuqKTPLtdRgvLmP9dKmgtjSczuURwEn7U7i8_ixcgpTH7QNoCJVKbr1ufo2gmNMB3PvAgc100cvKN29PrX9ffdulGzSCIRDSFSqdd1PD1P7CKjqyp-I-zDkw6kKWN-28dK9jOh628/s320/love+me.jpg" width="320" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><br />
<span style="color: red;">Toλμάς;</span><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="color: red;"><span style="font-size: xx-small;">I don t think so... </span></span>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-79995228943360334582010-12-08T13:06:00.000-08:002010-12-08T13:06:14.737-08:00Ένα όνομα χαραγμένο στο θρανίο σου.<br />
Το όνομα μου χαραγμένο με τα γράμματά σου.<br />
Για πρώτη και μοναδική φορά αγάπησα το όνομά μου.<br />
''Χ ρ ι σ τ ί ν α''<br />
Γράμματα καθαρά,απο πάνω περασμένα με στυλό για να φαίνονται καλύτερα.<br />
Θα μπορούσα να το κοιτάω για ώρες,για μέρες..<br />
Παράξενο όμως..Δεν αισθάνθηκα κάτι συγκεκριμένο.Μόνο έκπληξη.<br />
Το ότι αναφερόταν σε εμένα το ήξερα.Ήταν αυτονόητο.<br />
Το θέμα ήταν : ΓΙΑΤΙ;<br />
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να να νευριάσω.<br />
''Σαν πολύ δεδομένες μας θεωρεί ο κύριος''.<br />
Τα λόγια των φίλων μου,λόγια που μου λένε μήνες τώρα: ''Σε εκμεταλέυεται,σε θέλει για καβάντζα''<br />
Είναι πράγματι όμως έτσι;<br />
Ίσως να είναι εν μέρη,αλλά όχι μόνο.<br />
Σήμερα κατάλαβα οτι είναι ο μόνος άνθρωπος που μου έχει σταθεί τόσο πολύ.Με τρόμαξε αυτή η διαπίστωση αλλά και με έκανε να καταλάβω πολλά.<br />
Με όποια και αν είναι ερωτευμένος,με εμένα πάντα θα υπάρχει κάτι παραπάνω.Οχι ερωτικό,όχι.Αδελφικό.Και πραγματικά χαίρομαι γι αυτό..Σήμερα καταλαβα(ναι,σημερα κι αυτο :P ) οτι δεν μπορει να υπάρξει ο ένας χωρίς τον άλλον.Όχι,δεν με τρομάζει η απόσταση.Ρεθυμνο-Αθηνα δεν ειναι και οι δυο ακρες του κοσμου..Ουτε αυτον δεν θα επρεπε να τον τρομαζει..Κι όμως,την τρέμει..<br />
Δεν θα τον αφήσω όμως μόνο.ΠΟΤΕ.Αυτό πιστεύω το ξέρει..Δεν θέλει δα και μεγάλη προσπάθεια για να το καταλάβεις :)<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><b><i><span style="color: black;">Kρίστ. </span></i></b></div><br />
<br />
<br />
<div class="mbl notesBlogText clearfix" style="color: red; text-align: center;">''Ξέρω γιατί απελπίζομαι τόσο συχνά. Είναι γιατί θέλω να με αγαπούν όλοι κι αυτό δεν είναι ανθρωπίνως δυνατόν. Θα μπορούσα να είμαι το πιο ζουμερό, το πιό γευστικό, το πιο συναρπαστικό ροδάκινο του κόσμου και να προσφέρομαι σε όλους. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που είναι αλλεργικοί στα ροδάκινα. Αυτοί θα θέλήσουν ίσως να γίνω μπανάνα. Πόσο συχνά δε γινόμαστε μπανάνες για άλλους, που θέλουν ροδάκινα! Είναι προτιμότερο να πεις στον άλλο ''Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να είμαι μπανάνα, θα το 'θελα πολύ να ήμουν μπανάνα για σένα. Βλέπεις όμως, είμαι ροδάκινο'' Και ξέρετε τι θα συμβεί? Αν περιμένετε αρκετά, θα βρείτε κάποιον που του αρέσουν τα ροδάκινα. Και μετά θα μπορείτε να ζήσετε σαν ροδάκινο κι όχι σαν μπανάνα. Σκεφτείτε χάσιμο ενέργειας που έχει κανείς προσπαθώντας να γίνει μπανάνα όταν είναι ροδάκινο! Όταν αγαπάς, κινδινεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου. Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για ν'αγαπάς, κι όχι για να πάρεις ανταπόδοση - αυτό δεν είναι αγάπη. Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις. Και όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις. Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις, γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στην ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε. Όποιος δεν ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορεί ν'αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, αλλά δε μαθαίνει, δεν νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζεί και δεν αγαπά. Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του. Εχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.''<br />
<br />
Λέο Μπουσκάλια.</div><div style="text-align: center;"><br />
</div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-29290880628420331722010-10-22T14:28:00.000-07:002010-10-22T14:42:25.748-07:00Ψέματα.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyGdwIPXcXvkx1F8Y8KD7TbHanFH-UI-8cI1EPLIkacSCxPIYJo4vRGUfXWUMBl3Pqw2XEPCwPJmbqiytnJtqflhBbtqDeJEBNLVoaZQIYi2bjH4AIgvvsbg2cbNMI6BtZ1afd2wv-cWBy/s1600/vroxh.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyGdwIPXcXvkx1F8Y8KD7TbHanFH-UI-8cI1EPLIkacSCxPIYJo4vRGUfXWUMBl3Pqw2XEPCwPJmbqiytnJtqflhBbtqDeJEBNLVoaZQIYi2bjH4AIgvvsbg2cbNMI6BtZ1afd2wv-cWBy/s320/vroxh.jpg" width="320" /></a></div>Πολλά ψέματα..Όμορφα ψέματα...Όμως όπως και να χει,παραμένουν ψέματα..<br />
Kαλύτερα να το ονομάσω παραμύθι..Ένα όμορφο παραμύθι στο οποίο ζούσα 6 χρόνια και τώρα ξαφνικά πρέπει να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα..Ωραίο το παραμύθι σου,δεν λέω,αρκετά πειστικό..Αλλά δεν είχε δράκο..Πως να το πιστέψω λοιπόν;<br />
Κι όμως το πίστεψα..Αλλά πάντα είχα την αμφιβολία...Απλά τώρα η αμφιβολία έγινε σιγουριά..Αγαπούσες άλλη λοιπόν..Όλα αυτά τα χρόνια που μου έδειχνες την αφοσίωσή σου..<br />
Ποιά αφοσίωση σου;Γιατί κοροιδεύω τον εαυτό μου;<br />
Όλα στο μυαλό σου ήταν Κρίστ..Όπως πάντα..Μπερδεύεις την πραγματικότητα με το ροζ συννεφάκι στο οποίο ζεις.Θέλω να φύγω επιτέλους απο εδώ να βγω στην βροχή,να ουρλιάξω στους ανθρώπους :<br />
''ΞΥΠΝΗΣΤΕΕΕ!!'ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑΤΑ!ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑΤΑ..!!!''<br />
Όλοι λένε ψέματα...''Θα είμαι εδώ για πάντα..Δεν θα σε αφήσω ποτε..Σ αγαπώ''<br />
ΨΕΜΑΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΨΕΜΑΤΑ!<br />
Ήμουν τόσο αφελής που πίστευα ότι επειδή τα εννοώ εγω θα τα εννοούν κ οι άλλοι...<br />
Μου πήρε την αθωότητά μου τόσο βίαια..Μου έκλεψε κάθε στιγμή μαζί του που θεωρούσα αληθινή και που φυλούσα μέσα στην καρδιά μου σαν φυλαχτό..Μου τα πήρε όλα η αληθεια..Με άφησε γυμνή και ανυπεράσπιστη μέσα στο χαλάζι...Ετσι είμαι τώρα λοιπόν.Ένα κορίτσι που του κλεψαν την καρδιά,του κλεψαν την ψυχή..και που ζητάει απεγνωσμένα τρόπο να τα πάρει πίσω...<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΥΓ.Δεν αξίζει.Δεν αξίζει.Δεν αξίζει.Δεν αξίζει.Δεν αξίζει.Δεν αξίζει.Δεν αξίζει.Δεν αξίζει.Δεν αξίζει.Δεν αξίζει.Δεν αξίζει.Δεν αξίζει.Δεν αξίζει.Δεν αξίζει.Δεν αξίζει.Δεν αξίζει.<br />
<br />
Η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως.<br />
Στην περίπτωσή μου όμως,ούτε αυτή βοηθάει..<br />
Τοτε...τι;<br />
<br />
''Πονάει η αλήθεια,πως να γλιτώσεις δειλέ..Κακιά μου συνήθεια ας μην υπήρχες ποτέ..''<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><u><b>Κρίστ.</b></u></div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-9446702435548985462010-08-01T11:49:00.000-07:002010-09-25T13:34:29.782-07:00H αρχή του τέλους.Χμμ μακάβριος τίτλος,έτσι;<br />
Δεν μπορούσα να σκεφτώ όμως κάτι άλλο που να ταιριάζει περισσότερο.<br />
Αρχίσαμε φροντιστήρια..Τι χαρά κι αυτή..<br />
Το θέμα είναι πως ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΟΘΩΩΩΩ :|<br />
Φταίει το καλοκαίρι;Φταίει η ζέστη; Φταίνε τα γατάκια μου;(γουτσου γούτσου <3) Φταιει....;<br />
Τι φταίει; :/<br />
Μάλλον ξέρω τι φταίει..<br />
Φταίει πως μου κλέβουν την χαρά μέσα από τα χέρια-.-<br />
Πάντα ανάποδη.Πάντα όλα λάθος στιγμή.<br />
Όταν δεν πρέπει να διαβάζω τόσο πολύ είμαι μια χαρα συγκεντρωμένη..<br />
Και είμαι συγκεντρωμένη όταν είμαι δυστυχισμένη.(Άμα σου λέω εγώ πως είμαι ανάποδη...)<br />
Ε τώρα ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!(και Σ αγαπώ(?).Μaybe.Who knows?)<br />
Και.ω τι σύμπτωση!Δίνω πανελλήνιες φέτος!<br />
Οκ τώρα που είδα γραμμένη την λέξη αγχώθηκα :|<br />
Αντε να πάω να διαβασω κανέναν αρχικό,κανέναν πλάτωνα κτλ κτλ.<br />
Τα νεύρα μου καλοκαιριάτικαααα!<br />
<br />
<div style="text-align: center;">Antios!</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;">YΓ.Σόρυ για το χάλια κείμενο αλλα αυτήν την στιγμη τα έχω τόσο παιγμένα που αν έγραφα κάτι σοβαρό θα έβαζα τα κλάματα από τα νεύρα..Οπότε.. :P</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;">Kρίστ. </div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-23673196112993048522010-07-18T14:18:00.000-07:002010-07-19T02:36:43.678-07:00Kαι όμως είμαι ακόμα εδώ..<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmqKW7_CE-9qD4DnPFhW-KncfC3vAHuZrbWV6k5Qc-c05_0m-msTgmJZINU9a-4oo7wejjKoRS8AGZpqHhRxaxcAJBJK_qQFQ5HBTP20X9MhUZKs5Ks8p1mPTud_LJ4nC2MsPUPYy86pCI/s1600/limanii.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmqKW7_CE-9qD4DnPFhW-KncfC3vAHuZrbWV6k5Qc-c05_0m-msTgmJZINU9a-4oo7wejjKoRS8AGZpqHhRxaxcAJBJK_qQFQ5HBTP20X9MhUZKs5Ks8p1mPTud_LJ4nC2MsPUPYy86pCI/s320/limanii.jpg" /></a></div><br />
<br />
..και αυτό το καλοκαίρι :) <br />
Ω ναι,είμαι εδώ και είμαι πραγματικά και απόλυτα ευτυχισμένη.Φαίνεται πως ο Θεός πιστεύει πως ένας χρόνος κατάθλιψης ήταν αρκετός για να πληρώσω όσα λάθη έκανα.<br />
Είχα σχεδόν ξεχάσει σε ποια ψυχολογική κατάσταση ήμουν όλη την χρονιά ώσπου βρήκα ανάμεσα στα ημερολόγιά μου ένα μικρό μπλε μπλοκάκι με αστεράκια.<br />
Το άνοιξα σε μια τυχαία σελίδα και τότε το είδα...Δεν έγραφα ημερολόγιο όλη την χρονιά όμως φαίνεται εκείνη την μέρα ήθελα πραγματικά κάπου να τα γράψω..<br />
<br />
<br />
<div style="color: red; text-align: center;"><i><b>20/10/09</b></i></div><div style="color: red; text-align: left;"><i><b>ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!Δεν θέλω άλλο διάβασμα ρε γαμώτο!Που είμαι εγω;Χάθηκα ανάμεσα στα ανώμαλα ρήματα και τις κλίσεις..Είναι απλά ΤΟΣΟ διαφορετικά φέτος..Κι εγώ η ίδια είμαι διαφορετική..Πολύ πιο κλειστή,πιο μπερδεμένη,πιο δυστυχισμένη..Μου λείπει..Τον χρειάζομαι..Όμως ξέρω ότι τίποτα πια δεν θα είναι όπως πριν.Δεν θέλω να κάνω αρνητικές σκέψεις..Ειδικά τώρα δεν με παίρνει να επηρεάζομαι..Αλλά...Υπάρχει ένα μεγάλο ΑΛΛΑ..!Νιώθω άδεια,κενή..ΤΙΠΟΤΑ!Το απόλυτο κενό.Ούτε ευτυχία,ούτε δυστυχία.Ίσως επειδή δεν έχω χρόνο να σκεφτώ..Τα βράδια του Σαββάτου είναι τα χειρότερά μου.Δεν θέλω να βγαίνω,είναι ανούσιο χωρίς αυτόν.Νιωθω πως όλα είναι μάταια και επιφανειακά μακριά του..Τότε λοιπόν,που μου μένει λίγος χρόνος να σκεφτώ,με πιάνει το παράπονο..Και αυτό είναι το ξέσπασμα για όλη την εβδομάδα.Αυτό λοιπόν είναι το περιβόητο Σαββατόβραδό μου που άλλοι το περιμένουν πως και πως..Τώρα που κάθησα και τα σκέφτηκα,αναρωτιέμαι..Είναι ζωή αυτή που ζω;;;;Έτσι θα είναι δηλαδή για τα επόμενα 2 χρόνια;Και ωραία,πες πως διαβάζω και περνάω εκεί που θέλω..Αυτός;Τι θα γίνει;Θα χαθούμε..Θα χαθούμε για πάντα ίσως..Και για μένα δεν υπάρχει πραγματική ζωή χωρίς αυτόν..Υποκατάστατα ζωής,ίσως..Όμως για πόσο διαρκούν αυτά;Κάποτε θα τελειώσουν..Και τότε θα μείνω πάλι μόνη μου να αναπολώ το παρελθόν..Τέσπα ας σταματήσω εδώ γιατί θα με πάρουν τα κλάματα και δεν πρέπει..Είπαμε,αυτό είναι για το Σάββατο :/</b></i></div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><br />
Διάβασα αυτά και θυμήθηκα τα πάντα..Τον πόνο στο στήθος,τον μόνιμο κόμπο στην κοιλιά,το πιάσιμο της αναπνόης,τα ξεσπάσματα...Κατάφερνα να τα ελέγχω όμως..Ταυτόχρονα διάβαζα..Και τα κατάφερνα!Ήμουν ΤΟΣΟ υπερήφανη γι αυτό..Και πάνω απ΄ολα γιατί κανείς δεν είχε καταλάβει σε πόσο άσχημη ψυχολογική κατάσταση ήμουν..Είχα να βγω 4 μήνες..Είχα χαθεί απ όλους και απ όλα αλλα δεν φάνηκαν να νοιάζονται και πολύ..''Καλύτερα,δεν θα έχω ενοχλητικές ερωτήσεις''σκεφτόμουν..Μόνο η Άλεξ κατάλαβε πως κάτι είχα..ΜΟΝΟ αυτή..Την αγαπάω τόσο πολύ..Μου στάθηκε όσο κανένας άλλος αυτή την χρονιά..Μετά τον Γενάρη τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν..Ούτε τότε έβγαινα..ίσως κάποια φορά,σπάνια..Όμως οι μέρες στο σχολείο είχαν γίνει ποιο φωτεινές..Άλεξ,Πάνος,Νίκος,Στέλιος,Μαράκι και μερικά άλλα παιδιά..Τι θα έκανα χωρίς εσάς;Επιτέλους,ΓΕΛΟΥΣΑ ΑΛΗΘΙΝΑ!</div><div style="text-align: left;">Και τώρα μπορώ να πω πως είμαι ξανά ευτυχισμένη..Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει όμως είμαι ευγνόμων γι αυτό..Δεν ζητάω τίποτε άλλο από την ζωή μου..</div><div style="text-align: left;">''Τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω..''Όχι,τίποτα παραπάνω δεν θέλω.Μου φτάνει να έχω δίπλα μου ανθρώπους που αγαπώ και μ αγαπούνε.</div><div style="text-align: left;">Και εσένα.Και ας μην ξέρω αν μ αγαπάς..Η αγάπη μου φτάνει και για τους δυό μας :)</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><h3 class="UIIntentionalStory_Message" data-ft="{"type":"msg"}"><span class="UIStory_Message">Ακόμα κι αν φύγεις<br />
για το γύρο του κόσμου<br />
θα' σαι πάντα δικός μου<br />
<span class="text_exposed_hide">...</span><span class="text_exposed_show">θα<br />
είμαστε πάντα μαζί..<br />
<br />
Και δε θα μου λείπεις<br />
γιατί θα 'ναι η ψυχή<br />
μου<br />
το τραγούδι της ερήμου<br />
που θα σ' ακολουθεί..</span></span></h3><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><b><i>Kρίστ. </i></b><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-small;"><b><i>H φωτογραφία έχει τραβηχτεί στο ενετικό λιμάνι τωνXaνίων.</i></b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-small;"><b><i>Φωτογράφος:Πάνος</i></b></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size: x-small;"><b><i>Μοντέλο:Moi 8)</i></b></span></div></div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: left;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-71459623089978218392010-05-30T12:58:00.000-07:002010-05-30T12:58:40.448-07:00Η σονάτα του σεληνόφωτος-Γιάννης Ρίτσος.<span class="blogPostText"><i>(Ανοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μία ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η γυναίκα με τα μαύρα έχει εκδώσει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα μαύρα μιλάει στον νέο.)<br />
</i>Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!<br />
Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται<br />
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι<br />
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.<br />
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.<br />
<br />
Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,<br />
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,<br />
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου<br />
λησμονημένα λόγια - δε θέλω να τ' ακούσω. Σώπα.<br />
<br />
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου<br />
λίγο πιο κάτου, ως τη μάντρα του τουβλάδικου,<br />
ως εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται<br />
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο,<br />
τόσο αδιάφορη κι αϋλη,<br />
τόσο θετική σαν μεταφυσική<br />
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις<br />
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κ' η φθορά του.<br />
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.<br />
<br />
Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,<br />
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας<br />
μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,<br />
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,<br />
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,<br />
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος<br />
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,<br />
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,<br />
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,<br />
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις<br />
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,<br />
(δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).<br />
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.<br />
<br />
Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,<br />
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.<br />
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.<br />
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.<br />
<br />
Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει –<br />
θέλω να πω έχει παλιώσει πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,<br />
τα κάδρα ρίχνονται σε να βουτάνε στο κενό,<br />
οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα<br />
όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένου<br />
απ’ την κρεμάστρα στο σκοτεινό διάδρομο<br />
όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής απ’ τα γόνατά της<br />
ή όπως πέφτει μια λουρίδα φεγγάρι στην παλιά, ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.<br />
<br />
Κάποτε υπήρξε νέα κι αυτή, - όχι η φωτογραφία που κοιτάς με τόση δυσπιστία –<br />
λέω για την πολυθρόνα, τόσο αναπαυτική,<br />
μπορούσες ώρες ολόκληρες να κάθεσαι<br />
και με κλεισμένα μάτια να ονειρεύεσαι ό,τι τύχει<br />
- μιαν αμμουδιά στρωτή, νοτισμένη, στιλβωμένη από φεγγάρι,<br />
πιο στιλβωμένη απ’ τα παλιά λουστρίνια μου που κάθε μήνα τα<br />
δίνω στο στιλβωτήριο της γωνιάς,<br />
ή ένα πανί ψαρόβαρκας που χάνεται στο βάθος<br />
λικνισμένο απ’ την ίδια του ανάσα,<br />
τριγωνικό πανί σα μαντίλι διπλωμένο λοξά μόνο στα δυο<br />
σα να μην είχε τίποτα να κλείσει<br />
ή να κρατήσει ή ν’ ανεμίσει διάπλατο σε αποχαιρετισμό. Πάντα μου<br />
είχα μανία με τα μαντίλια,<br />
όχι για να κρατήσω τίποτα δεμένο,<br />
τίποτα σπόρους λουλουδιών ή χαμομήλι μαζεμένο στους αγρούς<br />
με το λιόγερμα<br />
ή να το δέσω τέσσερις κόμπους σαν το σκουφί που φοράνε<br />
οι εργάτες στο αντικρινό γιαπί<br />
ή να σκουπίσω τα μάτια μου, - διατήρησα καλή την όρασή μου<br />
ποτέ μου δεν φόρεσα γυαλιά. Μια απλή ιδιοτροπία τα μαντίλια.<br />
<br />
Τώρα τα διπλώνω στα τέσσερα, στα οχτώ, στα δεκάξι<br />
ν’ απασχολώ τα δάχτυλα μου. και τώρα θυμήθηκα<br />
πως έτσι μετρούσα τη μουσική σαν πήγαινα στο Ωδείο<br />
με μπλε ποδιά κι άσπρο γιακά, με δυο ξανθές πλεξούδες<br />
- 8, 16, 32, 64 -<br />
κρατημένη απ’ το χέρι μιας μικρής φίλης μου ροδακινιάς<br />
όλο φως και ροζ λουλούδια,<br />
(συγχώρεσέ μου αυτά τα λόγια – κακή συνήθεια) – 32, 64 -<br />
κ’ οι δικοί μου στήριζαν<br />
μεγάλες ελπίδες στο μουσικό μου τάλαντο.<br />
Λοιπόν, σου ‘λεγα για την πολυθρόνα –<br />
ξεκοιλιασμένη – φαίνονται οι σκουριασμένες σούστες, τα άχερα –<br />
έλεγα να την πάω δίπλα στο επιπλοποιείο,<br />
μα που καιρός και λεφτά και διάθεση – τι να πρωτοδιορθώσεις; -<br />
έλεγα να ρίξω ένα σεντόνι πάνω της, - φοβήθηκα<br />
τα’ άσπρο σεντόνι σε τέτοιο φεγγαρόφωτο. εδώ κάθισαν<br />
άνθρωποι που ονειρεύθηκαν μεγάλα όνειρα,<br />
όπως κι εσύ κι όπως κι εγώ άλλωστε,<br />
και τώρα ξεκουράζονται κάτω απ’ το χώμα<br />
δίχως να ενοχλούνται απ’ τη βροχή ή το φεγγάρι.<br />
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.<br />
<br />
Θα σταθούμε λιγάκι στην κορφή της μαρμάρινης σκάλας τ’ Αι Νικόλα,<br />
ύστερα εσύ θα κατηφορίσεις κι εγώ θα γυρίσω πίσω<br />
έχοντας στ’ αριστερό πλευρό μου τη ζέστα<br />
απ’ το τυχαίο άγγιγμα του σακακιού σου<br />
κι ακόμη μερικά τετράγωνα φώτα από μικρά συνοικιακά παράθυρα<br />
κι αυτή την πάλλευκη άχνα απ’ το φεγγάρι<br />
που ‘ναι σα μια μεγάλη συνοδεία ασημένιων κύκνων –<br />
και δε φοβάμαι αυτή την έκφραση, γιατί εγώ<br />
πολλές ανοιξιάτικες νύχτες συνομίλησα άλλοτε με το Θεό που μου εμφανίστηκε<br />
ντυμένος την αχλύ και τη δόξα ενός τέτοιου σεληνόφωτος,<br />
πυρπολημένη απ’ τα’ αδηφάγα μάτια των αντρών<br />
κι απ’ τη δισταχτικήν έκσταση των εφήβων,<br />
πολιορκημένη από εξαίσια, ηλιοκαμένα σώματα,<br />
άλκιμα μέλη γυμνασμένα στο κολύμπι, στο κουπί, στο στίβο,<br />
στο ποδόσφαιρο (που έκανα πως δεν τα ‘βλεπα)<br />
μέτωπα, χείλη και λαιμοί, γόνατα, δάχτυλα και μάτια,<br />
στέρνα και μπράτσα και μηροί (κι αλήθεια δεν τα ‘βλεπα)<br />
- ξέρεις, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνάς ό,τι θαυμάζεις,<br />
σου φθάνει ο θαυμασμός σου, -<br />
θέ μου, τι μάτια πάναστρα, κι ανυψωνόμουν<br />
σε μιαν αποθέωση αρνημένων άστρων<br />
γιατί, έτσι πολιορκημένη απ’ έξω κι από μέσα,<br />
άλλος δε μου ‘μενε παρά μονάχα προς τα πάνω ή προς τα κάτω. –<br />
Όχι, δε φτάνει.<br />
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.<br />
<br />
Το ξέρω η ώρα είναι πια περασμένη. Άφησέ με,<br />
γιατί τόσα χρόνια, μέρες και νύχτες και πορφυρά μεσημέρια, έμεινα μόνη<br />
ανένδοτη, μόνη και πάναγνη,<br />
ακόμη στη συζυγική μου κλίνη πάναγνη και μόνη,<br />
γράφοντας ένδοξους στίχους στα γόνατα του Θεού,<br />
στίχους που, σε διαβεβαιώ, θα μείνουνε σα λαξευμένοι σε άμεμπτο μάρμαρο<br />
πέρα απ’ τη ζωή μου και τη ζωή σου, πέρα πολύ. δε φτάνει.<br />
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.<br />
<br />
Τούτο το σπίτι δε με σηκώνει πια.<br />
Δεν αντέχω να το σηκώνω στη ράχη μου.<br />
Πρέπει πάντα να προσέχεις,<br />
να στεριώνεις τον τοίχο με το μεγάλο μπουφέ<br />
να στεριώνεις τον μπουφέ με το πανάρχαιο σκαλιστό τραπέζι<br />
να στεριώνεις το τραπέζι με τις καρέκλες<br />
να στεριώνεις τις καρέκλες με τα χέρια σου<br />
να βάζεις τον ώμο σου κάτω απ’ το δοκάρι που κρέμασε.<br />
Και το πιάνο, σα μαύρο φέρετρο κλεισμένο. Δεν τολμάς να τ’ ανοίξεις.<br />
Όλο να προσέχεις, να προσέχεις, μην πέσουν, μην πέσεις. Δεν αντέχω.<br />
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.<br />
<br />
Τούτο το σπίτι, παρ’ όλους τους νεκρούς του, δεν εννοεί να πεθάνει.<br />
Επιμένει να ζει με τους νεκρούς του<br />
να απ’ τους νεκρούς του<br />
να ζει απ’ τη βεβαιότητα του θανάτου του<br />
και να νοικοκυρεύει ακόμη τους νεκρούς του σ’ ετοιμόρροπα κρεβάτια και ράφια.<br />
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.<br />
<br />
Εδώ, όσο σιγά κι αν περπατήσω μες την άχνα της βραδιάς,<br />
είτε με τις παντούφλες, είτε ξυπόλητη,<br />
κάτι θα τρίξει, - ένα τζάμι ραγίζει ή κάποιος καθρέφτης,<br />
κάποια βήματα ακούγονται, - δεν είναι δικά μου.<br />
Έξω, στο δρόμο μπορεί να μην ακούγονται τούτα τα βήματα, -<br />
ή μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα, -<br />
κι αν κάνεις αν κοιτάξεις σ’ αυτόν ή στον άλλον καθρέφτη,<br />
πίσω απ’ τη σκόνη και τις ραγισματιές,<br />
διακρίνεις πιο θαμπό και πιο τεμαχισμένο το πρόσωπό σου,<br />
το πρόσωπο σου που άλλο δε ζήτησες στη ζωή<br />
παρά να το κρατήσεις καθάριο κι αδιαίρετο.<br />
Τα χείλη του ποτηριού γυαλίζουν στο φεγγαρόφωτο<br />
σαν κυκλικό ξυράφι – πώς να το φέρω στα χείλη μου;<br />
όσο κι αν διψώ, - πώς να το φέρω; - Βλέπεις;<br />
έχω ακόμη διάθεση για παρομοιώσεις, - αυτό μου απόμεινε,<br />
αυτό με διαβεβαιώνει ακόμη πως δε λείπω.<br />
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.<br />
<br />
Φορές-φορές, την ώρα πού βραδιάζει, έχω την αίσθηση<br />
πως έξω άπ’ τα παράθυρα περνάει ο αρκουδιάρης<br />
με την γριά βαριά του αρκούδα<br />
με το μαλλί της όλο αγκάθια και τριβόλια<br />
σηκώνοντας σκόνη στο συνοικιακό δρόμο<br />
ένα ερημικό σύννεφο σκόνη που θυμιάζει το σούρουπο<br />
και τα παιδιά έχουν γυρίσει σπίτια τους για το δείπνο<br />
και δεν τ' αφήνουν πια να βγουν έξω<br />
μ' όλο πού πίσω απ' τούς τοίχους<br />
μαντεύουν το περπάτημα της γριάς αρκούδας –<br />
κ' η αρκούδα κουρασμένη πορεύεται μες στη σοφία της μοναξιάς της,<br />
μην ξέροντας για που και γιατί –<br />
έχει βαρύνει, δεν μπορεί πια να χορεύει στα πισινά της πόδια<br />
δεν μπορεί να φοράει τη δαντελένια σκουφίτσα της<br />
να διασκεδάζει τα παιδιά, τούς αργόσχολους τους απαιτητικούς<br />
και το μόνο που θέλει είναι να πλαγιάσει στο χώμα<br />
αφήνοντας να την πατάνε στην κοιλιά, παίζοντας έτσι το τελευταίο παιχνίδι της, δείχνοντας την τρομερή της δύναμη για παραίτηση,<br />
την ανυπακοή της στα συμφέροντα των άλλων,<br />
στους κρίκους των χειλιών της, στην ανάγκη των δοντιών της,<br />
την ανυπακοή της στον πόνο και στη ζωή<br />
με τη σίγουρη συμμαχία του θανάτου - έστω κ' ενός αργού θανάτου-<br />
την τελική της ανυπακοή στο θάνατο με τη συνέχεια και τη γνώση της ζωής<br />
που ανηφοράει με γνώση και με πράξη πάνω απ' τη σκλαβιά της.<br />
<br />
Μα ποιος μπορεί να παίξει ως το τέλος αυτό το παιχνίδι;<br />
Κ' η αρκούδα σηκώνεται πάλι και πορεύεται<br />
υπακούοντας στο λουρί της, στους κρίκους της, στα δόντια της,<br />
χαμογελώντας με τα σκισμένα χείλια της στις πενταροδεκάρες<br />
που τις ρίχνουνε τα ωραία και ανυποψίαστα παιδιά<br />
(ωραία ακριβώς γιατί είναι ανυποψίαστα)<br />
και λέγοντας ευχαριστώ. Γιατί οι αρκούδες που γεράσανε<br />
το μόνο που έμαθαν να λένε είναι: ευχαριστώ , ευχαριστώ.<br />
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.<br />
<br />
Τούτο το σπίτι με πνίγει. Μάλιστα η κουζίνα<br />
είναι σαν το βυθό της θάλασσας. Τα μπρίκια κρεμασμένα γυαλίζουν<br />
σα στρόγγυλα, μεγάλα μάτια πίθανων ψαριών,<br />
τα πιάτα σαλεύουν αργά σαν τις μέδουσες,<br />
φύκια και όστρακα πιάνονται στα μαλλιά μου<br />
– δεν μπορώ να τα ξεκολλήσω ύστερα,<br />
δεν μπορώ ν’ ανέβω πάλι στην επιφάνεια –<br />
ο δίσκος μου πέφτει απ’ τα χέρια άηχος, - σωριάζομαι<br />
και βλέπω τις φυσαλίδες απ’ την ανάσα μου ν’ ανεβαίνουν, ν’ ανεβαίνουν<br />
και προσπαθώ να διασκεδάσω κοιτάζοντας τες<br />
κι αναρωτιέμαι τι θα λέει αν κάποιος βρίσκεται από πάνω και βλέπει αυτές τις φυσαλίδες,<br />
τάχα πως πνίγεται κάποιος ή πως ένας δύτης ανιχνεύει τους βυθούς;<br />
<br />
Κι αλήθεια δεν είναι λίγες οι φορές που ανακαλύπτω εκεί,<br />
στο βάθος του πνιγμού,<br />
κοράλλια και μαργαριτάρια και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων,<br />
απρόοπτες συναντήσεις, και χτεσινά και σημερινά και μελλούμενα,<br />
μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας,<br />
κάποιο ξανάσασμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε,<br />
μιαν ευτυχία, μια μέθη, κι ενθουσιασμόν ακόμη,<br />
κοράλλια και μαργαριτάρια και ζαφείρια<br />
μονάχα που δεν ξέρω να τα δώσω – όχι, τα δίνω<br />
μονάχα που δεν ξέρω αν μπορούν να τα πάρουν – πάντως εγώ τα δίνω.<br />
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.<br />
<br />
Μια στιγμή, να πάρω τη ζακέτα μου.<br />
Τούτο τον άστατο καιρό, όσο να ‘ναι, πρέπει να φυλαγόμαστε.<br />
Έχει υγρασία τα βράδια, και το φεγγάρι<br />
δε σου φαίνεται, αλήθεια, πως επιτείνει την ψύχρα;<br />
<br />
Άσε να σου κουμπώσω το πουκάμισο – τι δυνατό το στήθος σου,<br />
τι δυνατό φεγγάρι, - η πολυθρόνα, λέω<br />
– κι όταν σηκώνω το φλιτζάνι απ’ το τραπέζι<br />
μένει από κάτω μια τρύπα σιωπή, βάζω αμέσως την παλάμη μου επάνω<br />
να μην κοιτάξω μέσα, - αφήνω πάλι το φλιτζάνι στη θέση του<br />
και το φεγγάρι μια τρύπα στο κρανίο του κόσμου – μην κοιτάξεις μέσα,<br />
είναι μια δύναμη μαγνητική που σε τραβάει – μην κοιτάξεις, μην κοιτάχτε,<br />
ακούστε που σας μιλάω – θα πέσετε μέσα. Τούτος ο ίλιγγος<br />
ωραίος, ανάλαφρος – θα πέσεις, -<br />
ένα μαρμάρινο πηγάδι το φεγγάρι,<br />
ίσκιοι σαλεύουν και βουβά φτερά, μυστηριακές φωνές – δεν τις ακούτε;<br />
<br />
Βαθύ βαθύ το πέσιμο,<br />
βαθύ βαθύ το ανέβασμα,<br />
το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ’ ανοιχτά φτερά του,<br />
βαθιά βαθιά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής, -<br />
τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης,<br />
όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα,<br />
ανάσα ωκεανού. Ωραίος ανάλαφρος<br />
ο ίλιγγος τούτος, - πρόσεξε, θα πέσεις. Μην κοιτάς εμένα,<br />
εμένα η θέση μου είναι το ταλάντευμα – ο εξαίσιος ίλιγγος.<br />
Έτσι κάθε απόβραδο<br />
έχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες.<br />
Συχνά πετάγομαι στο φαρμακείο απέναντι για καμιάν ασπιρίνη<br />
άλλοτε πάλι βαριέμαι και μένω με τον πονοκέφαλό μου<br />
ν' ακούω μες στους τοίχους τον κούφιο θόρυβο<br />
πού κάνουν οι σωλήνες του νερού,<br />
ή ψήνω έναν καφέ, και, πάντα αφηρημένη,<br />
ξεχνιέμαι κ' ετοιμάζω δυο - ποιος να τον πιει τον άλλον; -<br />
αστείο αλήθεια, τον αφήνω στο περβάζι να κρυώνει<br />
ή κάποτε πίνω και τον δεύτερο, κοιτάζοντας<br />
απ' το παράθυρο τον πράσινο γλόμπο του φαρμακείου<br />
σαν το πράσινο φως ενός αθόρυβου τραίνου που έρχεται να με πάρει<br />
με τα μαντίλια μου, τα σταβοπατημένα μου παπούτσια,<br />
τη μαύρη τσάντα μου, τα ποιήματά μου,<br />
χωρίς καθόλου βαλίτσες - τι να τις κάνεις; -<br />
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.<br />
<br />
«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Όχι, δε θα ‘ρθω. Καληνύχτα.<br />
Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί επιτέλους, πρέπει<br />
να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι.<br />
Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, - όχι, όχι το φεγγάρι –<br />
την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία του μεροκάματου,<br />
την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της<br />
την πολιτεία που όλους μας αντέχει στην ράχη της<br />
με τις μικρότητές μας, τις κακίες, τις έχτρες μας,<br />
με τις φιλοδοξίες, την άγνοια μας και τα γερατειά μας,-<br />
ν' ακούσω τα μεγάλα βήματα της πολιτείας,<br />
να μην ακούω πια τα βήματά σου<br />
μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε και τα δικά μου βήματα. Καληνύχτα.<br />
<br />
(Το δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πως κάποιο σύννεφο θα ‘κρυβε το φεγγάρι. Μονομιάς, σαν κάποιο χέρι να δυνάμωσε το ραδιόφωνο του γειτονικού μπαρ, ακούστηκε μία πολύ γνώστη μουσική φράση. Και τότε κατάλαβα πως όλη τούτη τη σκηνή τη συνόδευε χαμηλόφωνα η «Σονάτα του Σεληνόφωτος», μόνο το πρώτο μέρος. Ο νέος θα κατηφορίζει τώρα μ' ένα ειρωνικό κ' ίσως συμπονετικό χαμόγελο στα καλογραμμένα χείλη του και μ' ένα συναίσθημα απελευθέρωσης. Όταν θα φτάσει ακριβώς στον Αϊ-Νικόλα, πριν κατεβεί τη μαρμάρινη σκάλα, θα γελάσει, -ένα γέλιο δυνατό, ασυγκράτητο. Το γέλιο του δε θ' ακουστεί καθόλου ανάρμοστα κάτω απ' το φεγγάρι. Ίσως το μόνο ανάρμοστο να ‘ναι το ότι δεν είναι καθόλου ανάρμοστο. Σε λίγο, ο Νέος θα σωπάσει, θα σοβαρευτεί και θα πει «η παρακμή μίας εποχής». Έτσι, ολότελα ήσυχος πια, θα ξεκουμπώσει πάλι το πουκάμισό του και θα τραβήξει το δρόμο του. Όσο για τη γυναίκα με τα μαύρα, δεν ξέρω αν βγήκε τελικά απ' το σπίτι. Το φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Και στις γωνιές του δωματίου οι σκιές σφίγγονται από μιαν αβάσταχτη μετάνοια, σχεδόν οργή, όχι τόσο για τη ζωή όσο για την άχρηστη εξομολόγηση. Ακούτε; το ραδιόφωνο συνεχίζει.) <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://image30.webshots.com/31/6/50/34/243065034IsRziL_fs.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://image30.webshots.com/31/6/50/34/243065034IsRziL_fs.jpg" width="240" /></a></div><br />
</span><div style="text-align: center;"><div style="text-align: center;"><i><b><span class="blogPostText">Kρίστ.</span></b></i></div></div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-53696932874398740212010-05-23T09:24:00.000-07:002010-05-23T09:37:08.095-07:00Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα . . .Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,σε είδα να κρεμάς την πρώτη μου ζωγραφιά επάνω στο ψυγείο, και αυτομάτως ήθελα να ζωγραφίσω και άλλη.<br />
.<br />
Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,σε είδα να ταΐζεις μια αδέσποτη γάτα, και έμαθα ότι ήταν καλό να είσαι καλός με όλα τα δημιουργήματα Του Θεού.<br />
.<br />
Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,σε είδα να φτιάχνεις το αγαπημένο μου κέικ, και έμαθα ότι τα μικρά πράγματα, μπορεί να είναι πολύ σημαντικά πράγματα στην ζωή.<br />
.<br />
Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,σε άκουσα να λες μια προσευχή, και ήξερα ότι θα υπήρχε ένας Θεός που πάντα θα μπορούσα να του μιλήσω και έμαθα να πιστεύω στον Θεό.<br />
.<br />
Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,σε είδα να φτιάχνεις ένα γεύμα και να το πηγαίνεις σε ένα φίλο που ήταν άρρωστος, και έμαθα ότι όλοι πρέπει να φροντίζουμε ο ένας για τον άλλον.<br />
.<br />
Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,σε είδα να δίνεις τον χρόνο σου και τα χρήματα σου για να βοηθήσεις ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα, και έμαθα ότι αυτοί που έχουν κάτι πρέπει να δίνουν σε αυτούς που δεν έχουν.<br />
.<br />
Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,είδα πώς χειριζόσουν τις υποχρεώσεις σου ακόμα και όταν δεν αισθανόσουν τόσο καλά, και έμαθα ότι πρέπει να γίνω υπεύθυνος όταν μεγαλώσω.<br />
.<br />
Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,είδα δάκρυα να κυλούν από τα μάτια σου, και έμαθα ότι καμιά φορά ορισμένα πράγματα πονάνε, αλλά είναι καλό να κλαις.<br />
.<br />
Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,είδα ότι νοιαζόσουν και ήθελα να είμαι όλα όσα θα μπορούσα να είμαι.<br />
.<br />
Όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,πήρα ζωής μαθήματα που έπρεπε να μάθω για να είμαι ένας καλός και σωστός άνθρωπος σαν μεγαλώσω.<br />
.<br />
Όταν έσυ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα,σε κοίταξα και ήθελα να σου πω «Ευχαριστώ για όλα τα πράγματα που είδα, όταν εσύ νόμιζες ότι εγώ δεν έβλεπα»<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://i410.photobucket.com/albums/pp190/FindStuff2/Best%20Images/Families/BESTbaby_feet.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://i410.photobucket.com/albums/pp190/FindStuff2/Best%20Images/Families/BESTbaby_feet.gif" width="320" /></a></div><br />
<br />
<div style="text-align: center;">-Aφιερωμένο στους γονείς μου :)-</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><br />
<div style="text-align: center;"><b>Kρίστ. </b></div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-23300307385374720562010-05-14T05:28:00.000-07:002010-05-14T05:28:41.658-07:00Tο τελευταίο καλοκαίρι.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://th07.deviantart.net/fs16/300W/i/2007/212/a/e/Summer_love_by_Aymstar.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://th07.deviantart.net/fs16/300W/i/2007/212/a/e/Summer_love_by_Aymstar.jpg" width="290" /></a></div><div style="text-align: center;">Έφτασε.</div><div style="text-align: center;">Γεμάτο υποσχέσεις,χρώματα,αρώματα,διάβασμα..</div><div style="text-align: center;"> Θεέ μου..διάβασμα..</div><div style="text-align: center;">Θα τα καταφέρω όμως..</div><div style="text-align: center;">Έχω πια εμπιστοσύνη στον εαυτό μου..</div><div style="text-align: center;">Έχει όμως και κάτι μελαγχολικό αυτό το καλοκαίρι..</div><div style="text-align: center;">Είναι βλέπεις το τελευταίο καλοκαίρι της σχολικής μας ζωής..Περιμένοντας την τελευταία τάξη..Γ λυκείου..Η τελευταία τάξη..Η τελευταία παράσταση...Μετά η αυλαία κλείνει και η πραγματική ζωή αρχίζει..Περίεργο συναίσθημα...Χαρμολύπη..Πικρία μαζί με ανακούφιση..</div><div style="text-align: center;">Το ξέρω πως θα χαθώ απ όλους και απ όλα..Το ξέρω γιατί εγώ θα το επιλέξω..Πάντα έτσι έκανα..Όποτε πήγαινα να δεθώ παραπάνω με κάποιον έφευγα..Πάντα φοβόμουν αυτό το δέσιμο,τον πόνο του αποχωρισμού..Για να μην πονέσω λοιπόν,απλά προσπαθούσα να μην δένομαι καθόλου..Απλά..να..με σένα είναι αλλιώς..Δεν θέλω να δεθώ αλλά το κάνω άθελά μου..Δεν μπορώ να καταλάβω τι σόι μαγική επιρροή είναι αυτή που ασκείς πάνω μου...Προχθές σου απάντησα δήθεν αδιάφορα πως ναι,δεν θα δηλώσω καθόλου Αθήνα...Είδα το βλέμμα σου..Πόσο με πόνεσε..Όλα είναι εναντίον μας..Πάντα ήταν..Εμπόδια παντού..Έχω μάθει πια να μην κυνηγάω το ακατόρθωτο..Όπως τα φέρει η ζωή..Ξέρεις κάτι όμως;Γιατί όποτε σε βλέπω έχω αυτή την αίσθηση πως δεν θα σε χάσω ποτέ;Ό,τι κι αν γίνει..Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο έντονο με σένα..Ποτέ δεν μπόρεσα να το εξηγήσω..Δεν ζητάω εξηγήσεις όμως πια..Είναι το τελευταίο καλοκαίρι μας σαν μαθητές..Μετά όλα αλλάζουν..Μεγαλώσα..Μεγάλωσες..Μεγαλώσαμε μαζί...Εγώ είμαι εγώ,εσύ είσαι εσύ και αυτό είναι το τελευταίο καλοκαίρι μας...Ας το ζήσουμε χωρίς ενδοιασμούς. :)</div><br />
<br />
<br />
<i style="color: red;">''Εμείς δε ζούμε σε άλλη εποχή<br />
η μοίρα μας έταξε σε αυτή<br />
ο ουρανός δεν κρύβει από πάνω θεό<br />
κι εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ''</i><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><b><i>Kρίστ.</i></b></div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-23223027575346907572010-04-30T05:45:00.000-07:002010-04-30T05:46:19.689-07:00Ουτοπία..<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://gi0006.photobucket.com/groups/0006/G5PAK3TBQS/Blowing_Bubbles2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="http://gi0006.photobucket.com/groups/0006/G5PAK3TBQS/Blowing_Bubbles2.jpg" width="400" /></a></div><span class="postbody"><i>You may not be her first,her last,or her only.But if she loves you now,what else matters?She's not perfect-you aren't either,and the two of you may never be perfect together but if she can make you laugh,cause you to think twice and admit to being human and making mistakes,hold onto her and give her the most you can.She may not be thinking about you every second of the day, but she will give you a part of her that she knows you can break - her heart. So don't hurt her, don't change her, don't analyze and don't expect more than she can give. Smile when she makes you happy, let her know when she makes you mad, and miss her when she's not there." </i>-<span style="color: red;">Bob Marley </span></span><br />
<br />
<br />
<br />
<i><span class="postbody">Kανείς δεν το εφαρμόζει,έτσι;</span></i><br />
<span class="postbody"> </span><br />
<span class="postbody"> </span><br />
<span class="postbody"> </span><br />
<span class="postbody"> </span><br />
<span class="postbody"><b>Κρίστ.</b></span>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-58438782380773927572010-04-04T13:47:00.000-07:002010-04-04T13:47:26.172-07:00Για σένα.(δεν χρειάζεται να το διαβάσετε οι υπόλοιποι)Ω ναι,να με και πάλι :P<br />
Γιατί και να μην θελω να σου μιλάω απλά δεν μπορώ..<br />
Γιατί όσο και να μην θέλω να νιώθω,να θυμάμαι.. είναι αδύνατον.<br />
Γιατί σ αγαπώ.<br />
Χωρίς να με νοιάζει αν μ αγαπάς εσύ.Βέβαια θα ήμουν πολύ πιο ευτιχισμένη αν ήταν αμοιβαίο.<br />
Αλλά δεν είναι και δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό.Απλά δεν με πειράζει πια..Είναι ωραίο να αγαπάς έστω και μόνος σου..Και ας ξέρω πως με θεωρείς δεδομένη..Με πληγώνει αυτό βέβαια,θίγει την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό μου..Όμως το ήξερες πως σ αγαπώ,το ξέρεις και θα το ξέρεις για πάντα..Και φταίω εγώ που στο φανέρωσα,όμως δεν το μετανιώνω..Νόμιζα πως δεν κάνεις κινήσεις γιατί δεν ξέρεις πως νιώθω..Αστείο μου φαίνεται πως πίστευα κάτι τέτοιο..Το ξέρεις και μάλιστα πολύ καλά..Ξέρεις πως μπορείς να με κάνεις ό,τι θέλεις γι αυτό και όλα αυτά..Όποτε νιώθεις μόνος ή έχεις χρόνο ξαναγυρίζεις στην Χριστίνα έτσι;Γιατί είναι η εύκολη λύση,γιατί θα είναι πάντα εδώ για σένα..Ναι αλήθεια έιναι..θα είναι εδώ..αλλά ως πότε;Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι σαν και μένα δεδομένοι..και σου ζητώ ειλικρινά συγγνώμη που σε έχω κακομάθει τόσο..Γιατί θα πληγωθείς πολύ στην ζωή σου όταν το συνιδητοποιήσεις αυτό και δεν θέλω..Γιατί όπως προείπα σ αγαπώ και σε νοιάζομαι..Ίσως τα αρνείσαι όλα αυτά..Όμως θυμήσου κάτι..Το καλοκαίρι,δεν ήμουν πια δεδομένη,έτσι;Τότε μόνο άρχισες να νοιάζεσε..έκανες όλα αυτά που ήθελα να είχες κάνει αυτούς τους 6 μήνες και τα οποία τα έκανες μόνο τότε που φοβήθηκες ότι δεν με είχες πια δεδομένη..Σκέφτηκα πολλές φορές μέσα στην χρονιά να ξανακάνω κάτι σχετικό με το καλοκαίρι ώστε να ξαναενδιαφερθείς..αλλά δεν μπόρεσα..απλά δεν μπόρεσα..όχι πως το καλοκαίρι μου ήταν εύκολο,απλά τότε ήθελα να ξεχάσω..να μην πονάω..όμως τελικά πόνεσα χειρότερα..τέρμα αυτά λοιπόν μέχρι να κλείσουν οι πληγές...βασικά τέρμα όλα..διάβασμα τώρα..και ας πονάω ώρες ώρες τόσο πολύ που μου έρχεται να λιποθυμήσω..τα λέω πολύ μελό έτσι;Χα,και δεν έχεις δει ακόμα τίποτα..Πόσες σελίδες ημερολογίου έχω χαλάσει για σένα;ΑΠΕΙΡΕΣ.Δεν ξέρω γιατί και πως κόλλησα έτσι..Δεν ξέρω..Απλά νιώθω πάλι αυτο το κενό στο στομάχι..Τέσπα,γράφω ασυναρτησίες..Το ξέρω πως σου ειναι εύκολο να με ξεχάσεις και σε παρακαλώ κάνε το..θα είναι καλύτερα και για τους δυό μας..μακάρι να το έχεις κάνει ήδη..αν υπήρχε κάτι για να ξεχάσεις δηλαδή..Μου φαίνεται πως ώρες ώρες μιλάω λες και αισθανόμαστε τα ίδια..αφού το ξέρω μέσα μου πως ποτέ δεν ένιωσες όπως εγώ..εγώ ουσιαστικά σε κυνήγησα..αν δεν έκανα εγώ πρώτο βήμα,δεν θα γινόταν τίποτα(και ας νομίζεις πως το έκανες εσύ,εγώ το έκανα και ας μου ήταν δύσκολο).Έπειτα θα μου πεις ''ποιό πρώτο βήμα και κουραφέξαλα;φίλοι ήμασταν ουσιαστικά''..Για σένα ίσως..Για μένα όμως ήσουν πάντα κάτι παραπάνω..Δεν ξέρω πως το λένε αυτό το κάτι παραπάνω,δεν έχω μάθει να βάζω ετικέτες στα αισθήματα μου..Σε αγάπησα..ναι..παραπάνω από φιλικά,παραπάνω από ερωτικά..Πάντα όμως εμένα ρώταγες λες και περνούσα ανάκριση..''Πως αισθάνεσαι για μένα;Μ αγαπάς;Είμαστε φίλοι τώρα;'' Ρώτησες ποτέ τον εαυτό σου;Ρώτησες ποτέ τον εαυτό σου πως αισθανόμουν εγώ;Πάντα μου μιλούσες για όλα τα άσχετα θέματα..Δεν λέω..μου άρεσε που τα συζητούσαμε όλα αυτά όμως αυτή ήταν η ουσία;Πότε μου είπες πως ένιωθες εσύ;Πότε μου το έδειξες;Δεν λέω..έκανα κι εγώ πολλά λάθη,όμως δεν φταίω μόνο εγώ όπως με είχες κάνει να πιστεύω..Δεν φταίω μόνο εγώ για όλα τα λάθη στον πλανήτη ρε γαμώτο.Έχω βαρεθεί να αισθάνομαι ενοχές για τα πάντα...Όμως πια ξέρω την απάντηση..Δεν μου είπες ποτέ τι ένιωθες face to face γιατί πολύ απλά ούτε εσύ ήξερες τι ένιωθες..Γιατί πολύ απλά δεν ένιωθες κάτι για μένα..Απλά κολακεύτηκες που σου είπαν πως μου αρέσεις,έτσι;Γι αυτό και τα περίμενες όλα από εμένα..Αναρωτιέμαι,αν δεν σου μιλούσε η Άλεξ θα έκανες κάτι;Μάλλον όχι..Αισθάνθηκα πολύ άσχημα που το έκανα αυτό ξέρεις..Πολύ λυσσαρα να το πω..Όμως δεν το έκανα για να μου πεις να τα φτιάξουμε ή κάτι τέτοιο..Ούτε που το περίμενα αυτό να σου πω την αλήθεια..Απλά ήθελα να ξέρεις πως νιώθω..Γιατί και τότε όπως και τώρα ήμουν τόσο χαζή που πίστευα πως δεν ήξερες..<br />
Τέσπα,μίλησα πολύ..Το ξέρω δεν σ αρέσει να μιλάς για το πως νιώθεις..όποτε με έπιαναν οι συναισθηματισμοί μου πάντα το απέφευγες..Απλά να...ώρες ώρες θέλω τόσο πολύ να με πάρεις αγκαλιά και να μου πεις ''σ αγαπώ''..Ουτοπία ε;Δεν είσαι εσύ τέτοιος τύπος και δεν σε κατηγορώ..Βασικά δεν είσαι με μένα..Με κάποια άλλη δεν ξέρω.Σίγουρα όταν είσαι ερωτευμένος με κάποια θα το κάνεις αυτό...Και είμαι σίγουρη πως θα την κάνεις πολύ ευτιχισμένη αυτήν την κάποια άλλη..Γιατί είσαι καλό παιδί και ξέρεις να νοιάζεσαι και να φροντίζεις τον άλλον..και πιστεύω πως ξέρεις ν αγαπάς πραγματικά αυτούς που αξίζουν την αγάπη σου...Έχεις τόση αγάπη μέσα στην ψυχή σου..Το ξέρω..το είδα..Ασε τους άλλους να ψάξουν για να σε βρουν..Μην γίνεις επιφανειακός γιατί δεν είσαι..Μείνε όπως είσαι..Κι εγώ είμαι εδώ ό,τι κι αν λέω..Δεδομένη δεν είπαμε;Μπορείς να το πεις και καβάντζα...μπορείς να το πεις και θύμα..Πες το όπως θες,εγώ εδώ είμαι.<br />
<br />
Χριστός Ανέστη!<br />
Χρόνια πολλά σε όλους.<br />
<br />
ΥΓ.Συγγνώμη για τις ασυνταξίες και τα ορθογραφικά.Είναι ένα κείμενο απλά με όλα ήθελα να του πω ένα χρόνο τώρα..αν και τα περισσότερα τα ξέρει..Δεν χρειάζεται να το διαβάσετε ούτε να αφήσετε σχόλια..Μου φτάνει να το διαβάσεις εσύ.<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">Κρίστ.</div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-4836922137867783982010-03-28T09:39:00.000-07:002010-03-29T07:29:23.425-07:00Πάντα σε γυρνάει κάτι απ το χτες.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAJpmFTZVU8vBWKaykFitbkRmrJ_YDoVEQRnGuxUxGrBbhiHqHP35t31FRXfukElcr_ysHkwcFpESZpNtC0qU7q0k1-TL4-8aemo_DDMfclmCXyg4g_eoPYo-DkWsaFE_uA55ACZt-uJMH/s1600/%CE%93%CE%91%CE%9B%CE%91%CE%A4%CE%91%CE%9A%CE%99%CE%99.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAJpmFTZVU8vBWKaykFitbkRmrJ_YDoVEQRnGuxUxGrBbhiHqHP35t31FRXfukElcr_ysHkwcFpESZpNtC0qU7q0k1-TL4-8aemo_DDMfclmCXyg4g_eoPYo-DkWsaFE_uA55ACZt-uJMH/s320/%CE%93%CE%91%CE%9B%CE%91%CE%A4%CE%91%CE%9A%CE%99%CE%99.jpg" /></a></div>Είναι κάτι στιγμές που χωρίς να το θες ο νου σου πάει σε εκείνο το πάνω ράφι..Σ εκείνο που επίτηδες είναι ψηλό για να μην το φτάνεις εύκολα...Έτσι και σήμερα..Πήρα μια καρέκλα και ανέβηκα..Τράβηξα στην τύχη ένα από τα 5 μου ημερολόγια..Το δεύτερο ήταν...Έκτη δημοτικού με πρώτη γυμνασίου..Αν θα έπρεπε να βάλω έναν τίτλο σε αυτά τα χρόνια θα ήταν ''Καλομοίρα'' ή ''Μια ξαφνική αλλαγή''..Ο πρώτος τίτλος ταιριάζει καλύτερα στην έκτη δημοτικού και στο κόλλημά μου με την Καλομοίρα και τα ''φιλά-κιαααα'' της.Ο δεύτερος στην 1η γυμνασίου όπου προσπαθούσα να δείξω το τελείως αντίθετο απο αυτό που ήμουν στο δημοτικό μπας και με αποδεχτούν...Όλα αυτά αποτελούν παρελθόν πια...Παρατήρησα όμως μια σελίδα..Την διάβασα και ένα ρίγος με διαπέρασε..Γιατί τελικά δεν έχουν αλλάξει όλα..<br />
<br />
<div style="color: red; text-align: center;">Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2006</div><div style="color: red; text-align: center;">Το να είσαι σε διακοπές δεν είναι εύκολο πράγμα αγαπητέ και σιωπηλέ μου Άρη!(έτσι έλεγα το ημερολόγιό μου απο το di-ary).Συγγνώμη,ελπίζω να μην προσβλήθηκες τώρα.Το να είσαι σιωπηλός είναι φυσικό για σένα,τα ημερολόγια δεν μιλούν ποτέ.Όμως μερικές φορές θα μου άρεσε να μιλούσες λιγάκι ή να μου άφηνες μικρά σχόλια δίπλα σε όσα γράφω,σαν αυτά που σημειώνει η μάγισσα Ζαφείρω στην άκρη των εκθέσεων.Ξέρω κ εγώ,ίσως θα μπορούσες να μου δίνεις καμιά συμβουλή,να μου λες αστεία ή να μου απαντάς.Πάντως είσαι πολύ καλός που πάντα ακους όσα σου γράφω.Και αυτό με βοηθάει το ίδιο..Τέλως πάντων,όπως κατάλαβες πανέξυπνέ μου Αρούλη βαριέμαι φοβερά.Αλλά δεν θέλω να ανοίξουν και τα σχολεία.Ποιός έχει όρεξη για διαβάσματα και διαγωνίσματα στην μέση του χειμώνα;Ίσως ο Δ. αλλά πάντως όχι εγώ.Τώρα που το σκέφτομαι δεν σου έχω μιλήσει γι αυτόν.Απο τότε που μπήκα στο γυμνάσιο ο Δ. κι εγώ έχουμε γίνει πολύ καλοί φίλοι.Μιλάμε πολύ στην αυλή αλλά και έξω από το σχολείο.Φυσικά ο Γ. και ο Ρ. κάνουν σαν βλάκες και λένε ότι ο Δ, κι εγώ τα έχουμε κλπ.Όμως είμαστε μόνο φίλοι και αυτό είναι πολύ όμορφο και πολύ παράξενο.Αν μια μέρα στο σχολείο λείψει η Φ. ή η Ε.για να σου δώσω ένα παράδειγμα,εγώ στεναχωριέμαι λιγάκι.Αλλά αν μια μέρα λείψει ο Δ. μου έρχεται κάτι σαν ζάλη,σαν η απουσία του να είναι πιο μεγάλη,πιο,πως να το πω..επικίνδυνη..Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις αλλά προσπαθώ να σου εξηγήσω.Τέλως πάντων καλέ μου Άρη,αποφάσισα να σου γράφω πιο πολύ γι αυτόν μόλις ανοίξουν τα σχολεία κι ελπίζω να μην σε πειράζει.Κατά βάθος είμαι σίγουρη ότι δεν σε πειράζει γιατι εσυ κι εγώ πάντα είχαμε τα ίδια γούστα!Πάω στην γιαγιά!Γειά σου!</div><br />
<br />
Πώς γίνεται μετά από τόσα χρόνια αυτό το αίσθημα να μένει ίδιο;Και τελικά τι είναι;Αγάπη ή απωθημένο;<br />
Ποτέ δεν θα μάθω..<br />
Πόσο καιρό έχω να γράψω ημερολόγιο;Ένα χρόνο και παραπάνω..Δεν έχω το κουράγιο πια..Τότε όλα ήταν ξεκάθαρα..Τώρα όλα είναι μπερδεμένα..Για τι να πρωτογράψω;Τι είναι η αλήθεια και τι το ψέμα;Πως ξεχωρίζουμε την αγάπη απο ένα απλό απωθημένο;<br />
<br />
ΠΩΣ;<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΥΓ.Στην φωτογραφία είμαι εγώ 6 χρονών.Μόνο όταν μου έδιναν κάτι να διαβάσω έπινα το γαλα μου :P<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><span style="color: red;">Kρίστ. </span></div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-70668868372927473192010-03-20T02:34:00.000-07:002010-03-21T04:08:56.030-07:00Kαλά να είσαι =)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://i287.photobucket.com/albums/ll136/kawaiidesu_me/photography/tumblr_kuj1wuHCa91qzb7gjo1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="232" src="http://i287.photobucket.com/albums/ll136/kawaiidesu_me/photography/tumblr_kuj1wuHCa91qzb7gjo1_500.jpg" width="400" /></a></div><span class="postbody">Έχω ακόμα πολλά που θέλω να σου γράψω <br />
Νιώθω πως δεν άλλαξα και ούτε ποτέ θα αλλάξω <br />
όμως το τελευταίο που σου στέλνω είναι γράμμα <br />
και μάθε καλά άλλο ένα πράμα <br />
αν και έχει περάσει απo τ' αντίο ένας χρόνος <br />
δε θέλω συντροφιά γουστάρω που 'μαι μόνος <br />
κι αφού ακόμα απάντηση δεν έχω πάρει <br />
θα φταίει που δοκιμάσαμε με πειραγμένο ζάρι <br />
θα φταίει που κυνήγησα κάτι καλά κρυμμένο <br />
βαρέθηκα όμως θαύματα ακόμα να γυρεύω <br />
κι αφού ούτε ένα oνειρο δεν μου έκανε την χάρη <br />
ας φύγουνε όλα μακριά ο διάολος να τα πάρει <br />
μάλλον δεν έκανα εγώ για τέτοιες καταστάσεις <br />
ούτε μπορούσα να σταθώ σ'αυτές τις περιστάσεις <br />
δεν ξέρω ποιό ήταν τελικά απο όλα το καλό μου <br />
μα ξέρω έπαιξες καλά με τον εγωισμό μου <br />
δε γράφω τίποτα άλλο ο χρόνος θα δικάσει <br />
τις λύπες μας και τις χαρές θα τις ξαναπεράσει <br />
θα βρεί άλλο τρόπο για πει την ετυμηγορία <br />
και με μοναξιάς ποινή θα λήξει η ιστορία <br />
κλεινοντας να προσέχεις τίποτα αλλο μη σε νοιάζει <br />
εσύ να σαι καλά για τα άλλα δεν πειράζει <br />
κι αν βρείς κάτι μια φορα εμάς να σου θυμίζει <br />
κόψτου αμέσως τα φτερά καθόλου μην ελπίζει.. </span><br />
<br />
<br />
<span class="postbody">Προσπάθησα όμως..</span><br />
<span class="postbody">Έκανα αυτό που ήθελες..</span><br />
<span class="postbody">ΔΥΝΑΜΙΚΟΤΗΤΑ..</span><br />
<span class="postbody">Τελικά όμως τίποτα δεν εκτιμάς..</span><br />
<span class="postbody">κρίμα..ίσως εγω κατάλαβα λάθος..</span><br />
<span class="postbody"><br />
</span><br />
<span class="postbody"><br />
</span><br />
<div style="text-align: center;"><span class="postbody">Κρίστ.</span></div><span class="postbody"><br />
</span><br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/jljPwf6xeIA&hl=en_US&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/jljPwf6xeIA&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><br />
<br />
<div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;">Πόσο με εκφράζει αυτό το τραγούδι <3 </div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-83125976422101236602010-03-14T01:48:00.000-08:002010-03-20T02:45:10.652-07:00Ζωή για σένα,χωρίς εσένα.<div style="text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://i292.photobucket.com/albums/mm22/wonder_lick/wonder_lick_Tranquility2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="202" src="http://i292.photobucket.com/albums/mm22/wonder_lick/wonder_lick_Tranquility2.jpg" width="320" /></a></div>Τόσο πολύ σ αγαπώ που μπορεί και να μάθω μακριά σου για σένα να ζω..</div><div style="text-align: center;">Ανιδιοτελής αγάπη..Αυτό είναι;</div><div style="text-align: center;">Δεν ξέρω..Πάντως αυτός ο στίχος με εκφράζει απόλυτα.</div><div style="text-align: center;">Θα χαθούμε συννεφάκι..Θα χαθούμε..Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις..Τίποτα δεν είναι ίδιο μετά το σχολείο..Και εμάς οι συζητήσεις μας πάντα στηριζόταν σε αυτόν τον χώρο..Αγωνία για το μέλλον μας και όλα τα συναφή..Και όταν αυτό το μέλλον έρθει;Τότε τι;Για τι θα συζητάμε;Για εμάς ίσως...Κάτι που έπρεπε να το είχαμε κάνει εδώ και πολύ καιρό..Πάντα όμως έβρισκες αφορμές και συζητούσες για πολύ διαφορετικά πράγματα..Κι εγώ το ίδιο..</div><div style="text-align: center;">Ναι,θα χαθούμε..Είδη σε έχω χάσει.Όμως θα σε ξαναβρώ,μην το ξεχνάς ΠΟΤΕ αυτό..Τίποτα δεν τελείωσε συννεφάκι..ΤΙΠΟΤΑ.''Δεν υπάρχουν αντίο στον δρόμο μας μόνο κάποιες στιγμές χωρισμού..''Μην με ρωτάς πότε θα σε ξαναβρώ..Σε μια βδομάδα,σε 10 χρόνια;Ποιός ξέρει;</div><div style="text-align: center;">Πάντως το μόνο σίγουρο είναι πως θα σε αναγνωρίσω από την πρώτη στιγμή που θα σε δω..Τώρα, πως θα μου πεις..Υπάρχουν χιλιάδες δικηγόροι με mercedes στν Ελλάδα :P Nαι,αλλά ΚΑΝΕΙΣ τους δεν έχει τα μάτια σου.Κανείς τους δεν θα με κοιτάξει ποτέ όπως με κοίταζες εσύ...ΚΑΝΕΙΣ.</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;">Νομίζω ότι καρφώνομαι ολίγον :P</div><div style="text-align: center;">Τι να κάνουμε;Αυτά έχει η ζωή..</div><div style="text-align: center;">Τελικά το σημαντικότερο που έμαθα απο εσενα ήταν το μοναδικό που δεν ήθελες να κάνω..Να μιλάω για σένα..Να δείχνω πόσο πολύ σε αγαπώ..Χμμ,αδύνατον..Βέβαια σε σένα δείχνω το αντίθετο,αλλά που θα πάει θα το ξεπεράσω και αυτό όπως ξεπέρασα και τόσα άλλα =)</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;">ΥΓ.Τώρα θα έπρεπε να γράφω διαγώνισμα αρχαία και εγώ γραφω εδώ 8)</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;">woohoo :P</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;">Kρίστ. </div><div style="text-align: center;"><br />
</div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-88331680862257160382010-02-27T13:34:00.000-08:002010-03-14T01:50:57.511-08:00I SOUND MY BARBARIC YAWP OVER THE ROOFTOPS OF THE WORLD.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.psychologytoday.com/files/u203/carpe_diem.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="232" src="http://www.psychologytoday.com/files/u203/carpe_diem.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;">'' We don't read and write poetry because it's cute. We read and write poetry because we are members of the human race. And the human race is filled with passion. And medicine, law, business, engineering, these are noble pursuits and necessary to sustain life. But poetry, beauty, romance, love, these are what we stay alive for. To quote from Whitman, "O me! O life!... of the questions of these recurring; of the endless trains of the faithless... of cities filled with the foolish; what good amid these, O me, O life?" Answer. That you are here - that life exists, and identity; that the powerful play goes on and you may contribute a verse. That the powerful play *goes on* and you may contribute a verse. What will your verse be?''</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"> ''Dead poets society''-''O κύκλος των χαμένων ποιητών''</div><br />
<br />
<br />
Ρίσκαρε στην ζωή σου.CARPE DIEM.SIEZE THE DAY.ΑΔΡΑΞΕ ΤΗΝ ΜΕΡΑ!<br />
Αυτό θα σε οδηγήσει στην απόλυτη ευτυχία ή κατευθείαν στον γκρεμό..Αν δεν ρισκάρεις όμως δεν θα μάθεις ποτέ..Μπορώ να το κάνω; Ω ναι!Τι είμαι για να μην μπορώ; Ι am a free thinker at seventeen.<br />
Tίποτα περισσότερο,τίποτα λιγότερο.Έχω προσωπικότητα και ταλέντα και ΜΠΟΡΩ να τα δείξω..Γιατί να καταπιέζομαι πάντα;Μ αρέσει η λογοτεχνία,δεν μ αρέσουν τ αρχαία.Μ αρέσει η ελεύθερη έκθεση,δεν μ αρέσει η τυποποιημένη.Μ αρέσει η άλγεβρα,δεν μ αρέσει η φυσική.Μ αρέσει η μουσική,δεν μου αρέσουν τα κομμάτια που παίζω στο πιάνο(ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΙΞΩ ΤΟ ''bella's lullaby'' ΤΩΡΑ!).Σε αγαπάω,δεν σε γουστάρω.Με εκνευρίζεις όταν με γεμίζεις τυφλές ελπίδες,σ αγαπώ όμως γι αυτό που είσαι.Είμαι γλυκιά,δεν είμαι όμορφη.Είμαι τελειομανής,δεν είμαι δειλή.Μπορώ να γίνω πολύ σκληρή αν θέλω,δεν μπορώ όμως να κρατήσω κακία για πολύ.Επηρεάζομαι εύκολα,δεν αφήνω όμως να με παρασύρουν.Ενθουσιάζομαι εύκολα,αλλά και μελαγχολώ ακόμα πιο εύκολα.Μπορώ να είμαι εκνευρεστικά φλύαρη ή εκνευρεστικά σιωπηλή.<br />
Ναι όλα αυτά είμαι εγώ.Και τι απ όλα αυτά δείχνω στους άλλους;<br />
Ήρεμη,δειλή,ψυχρή,το καλό παιδί,απαισιόδοξη και αναίσθητη.<br />
Ωραία εικόνα,δεν βρίσκεται;<br />
Νομίζω ήρθε η ώρα να δείξω σε όλους εκει έξω ποιά πραγματικά είμαι..<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><b>CARPE DIEM! </b></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;">Κρίστ.</div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9163109596513171980.post-24321454247056583842010-02-25T11:03:00.000-08:002010-02-25T11:03:27.730-08:00Πριν το τέλος..Ένας στίχος..<br />
Μια μελωδία άξαφνα μες στο μυαλό μου..<br />
Καθόμουν εδώ,όπως πάντα μπροστά στον υπολογιστή..περιμένοντας..πάντα περιμένοντας..<br />
Μάλωνα με τον εαυτό μου και προσπαθούσα να τον πείσω να πάει να διαβάσει και τίποτα αλλά αυτός εκεί..να περιμένει..<br />
Και τότε οι στίχοι ήρθαν απο μόνοι τους,σαν απάντηση στην λογομαχία που καθημερινά γίνεται μέσα στο κεφάλι μου πάντα για το ίδιο θέμα..<br />
<br />
<div style="color: red; text-align: center;">''Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μην δω..'' </div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: left;">Αυτό είναι..γι αυτό φεύγω πάντα.Γι αυτό θα φύγω και τώρα..Πάντα θέλω να ελπίζω πως τίποτα δεν τέλειωσε..Πως δεν έφτασε ακόμα το τέλος..Και πάντα δημιουργώ στον εαυτό μου ψευδαισθήσεις πως φεύγω επειδή έτσι θέλω..ΨΕΜΑΤΑ.Πόσα ψέματα,Θεέ μου έχω πεί στον εαυτό μου;Όχι..φεύγω για να μην πονέσω..Φεύγω για να μην δω το τέλος..Το τέλος της αγάπης σου..Το έχω τόσο πολύ ανάγκη να νομίζω ότι με αγαπάς ακόμα..Και ας ξέρω καταβάθος πως τίποτα απο αυτά δεν ισχύει..πως όλα είναι στο μυαλό μου..Αφήστε με να φύγω..Αφήστε με να ζήσω για λίγο ακόμη στο όνειρο..</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://picasion.com/pic18/651eac045934ec4c8b65887998623056.gif" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://picasion.com/pic18/651eac045934ec4c8b65887998623056.gif" /></a></div><div style="color: red; text-align: center;">Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα<br />
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα<br />
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι<br />
σε κρατούσα απ'το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει<br />
<br />
Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν<br />
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν<br />
<br />
μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι<br />
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη<br />
<br />
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω<br />
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι<br />
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά<br />
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία<br />
<br />
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ<br />
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω<br />
<br />
Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι<br />
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει<br />
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη<br />
Σκέψου να ΄ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σου το πιόνι<br />
μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι<br />
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη<br />
<br />
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω<br />
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι<br />
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά<br />
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία<br />
<br />
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ<br />
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω</div><div style="color: red; text-align: center;"> </div><div style="color: red; text-align: center;"> </div><div style="color: red; text-align: center;"> </div><div style="color: red; text-align: center;"> </div><div style="color: red; text-align: center;"> </div><div style="color: red; text-align: center;"><i><span style="color: black;">Πόσο καιρό αλήθεια έχω ν ακούσω αυτό το τραγούδι και απο ποιά κρυφά μονοπάτια του μυαλού το έβγαλα στο φως;</span></i> </div><br />
<br />
<object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Y8vn_Rx3fVM&hl=en_US&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Y8vn_Rx3fVM&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><i><b>Kρίστ. </b></i></div><br />
<div style="color: red; text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div>Χριστίναhttp://www.blogger.com/profile/07085925307113514700noreply@blogger.com2