Nέο blog.

To blog αυτό θα κλείσει και θα ανοίξει ένα καινούριο, όπως και η σελίδα στην ζωή μου :) Σας ευχαριστώ όλους πολύ για την αγάπη και τα σχόλιά σας! Όσοι θέλετε, μπορείτε να με ακολουθήσετε εδώ .

Οι Τετάρτες.

Oι Τετάρτες είναι παράξενες μέρες. Δεν είναι ούτε η αρχή, ούτε το τέλος της εβδομάδας. Είναι η μέση ,μια απαίσια κουραστική μέση της εβδομάδας σου.Όλα κινούνται πιο αργά,λες και το κάνουν επίτηδες. Η ουρά στην τράπεζα, ο φουρνάρης που σου τυλίγει το ψωμί, τα αυτοκίνητα στον δρόμο.
Στα σχολεία, το μάθημα συνεχίζετε χωρίς όρεξη,μια συγκεχυμένη μονοτονία. Οι δικές μου Τετάρτες είχαν περίπου τον ίδιο ρυθμό.Είχαν. Δεν έχουν. Δεν διαφέρουν πλέον απο οποιαδήποτε μέρα της εβδομάδας. Όταν είσαι φοιτήτρια δεν έχουν νόημα οι μέρες,ειδικά όταν μένεις με τους γονείς σου. Δεν έχεις κάτι να περιμένεις,να πεις ''Άντε βρε Τετάρτη τελείωνε να φτάσει το Σάββατο να πάω σπίτι μου!'' .Αυτό γινόταν πέρυσι. Τώρα μένω στο σπίτι μου,όλοι οι φίλοι μου σπουδάζουν αλλού και εγώ δεν έχω πλέον κάτι να περιμένω. Ίσως το πότε επιτέλους θα ανοίξει η σχολή,θα βγω απο το σπίτι και θα αρχίσω πάλι να ζω σαν φοιτήτρια. Έχω όνειρα.Πολλά. Το ξέρω πως τα περισσότερα απο αυτά δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Δεν με πειράζει,τα κάνω έτσι κι αλλιώς.Νομίζω ότι φέτος θα μου αρέσουν οι Τετάρτες. Ναι, νομίζω  οτι θα γίνουν οι αγαπημένες μου μέρες.

Οι ''μεγάλοι''

Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε..
Περάσαμε  την εφηβεία μας,τον θεοποιήσαμε,πέσαμε σε ''κατάθλιψη'',είπαμε πως τον ξεπεράσαμε,ξανακυλήσαμε,ξαναπέσαμε σε ''κατάθλιψη''.
Και εκεί που δεν το καταλάβαμε...μεγαλώσαμε! Μεγάλωσε η καρδιά ,η ψυχή και ο νους μας.Όλα πλέον φαινόταν διαφορετικά και όμως ήταν ίδια. Ίδιοι οι άνθρωποι,ίδιο το μέρος,ίδια τα γεγονότα. Μόνο...που όλα ήταν αλλιώς μέσα μας. Οι άνθρωποι δεν ήταν τόσο δυνατοί και άτρωτοι όσο τους φανταζόμασταν,το μέρος δεν μας ''μιλούσε'' πια και τα γεγονόταν έμοιαζαν τόσο ασήμαντα.
Μεγαλώνω θα πει απομυθοποιώ.Οι άνθρωποι παίρνουν ξανά την κανονική τους μορφή και ο γίγαντας του παραμυθιού μεταμορφώνεται σε  ακίνδυνο νάνο.
Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς...ποιός ξέρει;

Χμμ,δεν νομίζω πως πλέον διαβάζει κανείς αυτό το blog.Κι εγώ ξεχνάω πως υπάρχει κάποιες φορές.Ίσως θα έπρεπε να το διαγράψω αλλά δεν μου κάνει καρδιά.Μ'αρέσει να βλέπω πόσο αφελής ήμουν.Μ΄αρέσει να διαβάζω την ελπίδα και την αγάπη πίσω απο τις γραμμές.Πάντα την ελπίδα για ένα θαύμα..Κάτι που δεν υπάρχει πια.Ήταν όμορφα όλα αυτά τα χρόνια και ας νόμιζα πως έχω κατάθλιψη και πως δεν άντεχα άλλο να μην είμαι σίγουρη για το τι θέλει αυτός.Ε ωραία,και τώρα που ξέρω τι θέλει(ή μάλλον ξέρω τι δεν ήθελε ποτέ:''εμένα''),τι κατάλαβα;Είναι τόσο όμορφη η αβεβαιότητα..Μπορείς να την ντύσεις με όποιο ρούχο θέλεις.Μα πάνω απ όλα,έχει μια γλυκιά προσμονή για το καλύτερο..
Τέλως πάντων,πλέον αυτή η Χριστίνα δεν υπάρχει.Θα μου λείψει η αθωότητά της,αλλά έπρεπε κι αυτή κάποτε να μεγαλώσει.Και μεγάλωσε.Και πιστεύω πως ωρίμασε λίγο.Όχι πολύ,λίγο.Αλλά κι αυτό κάτι είναι.Και πλέον δεν περιμένει τον πρίγκιπά της πάνω σε άσπρο άλογο,ούτε υποσχέσεις για αιώνια αγάπη(εντάξει,αυτό το τελευταίο ίσως πάντα να το εύχεται κρυφά μέσα της).Περιμένει...Δεν ξέρω τι περιμένει.Περιμένει κάποιον που θα κάνει την διαφορά,κάποιον που θα αξίζει να παλέψει γι αυτόν,κάποιον που θα την σέβεται και θα την προσέχει.Χωρίς πολλά λόγια,απλά με το βλέμμα,με ένα άγγιγμα...Πίστευε πως τον είχε βρει.Ναι,το ήθελε τόσο πολύ που τον έντυσε με ρουχα που δεν του ταίριαζαν.Της έβγαζε όλη αυτή την προστατευτικότητα,μάλλον τον μητρικό της ένστικτο είχε ξυπνήσει απο νωρίς.Αυτήν όμως ποιος θα την προστάτευε;Αυτό δεν είχε λογαριάσει.Ακόμα και τώρα το παίζει ανεξάρτητη και ρεαλίστρια.Όχι κοπλιμέντα,όχι ρομαντικούρες.Όμως ξέρετε τι;Όσο τ'απαρνιέτε,τόσο πιο πολύ τα θέλει.Αυτά.Δεν ξέρω γιατί μιλάω για τον εαυτό μου στο 3ο πρόσωπο.
Whatever,μάλλον θα ξεχάσω πως υπάρχει αυτό το blog πάλι,οπότε τα ξαναλέμε όποτε το ξαναθυμηθώ.
Α tout a l'heure!

Ρέθυμνο

Είναι αυτό το συναίσθημα της αδικίας,της ματαιότητας..Μα πάνω απ όλα της πικρίας.Και τώρα τι;Τι κάνω με την ζωή μου;Σε τι ελπίζω;Μα πάνω απ όλα,ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ;
Είχα προσκολληθεί τόσο καιρό σε αυτό το άτομο,που ξέχασα εμένα..Ξέχασα ποια είμαι και τι θέλω.Ημουν απλά αυτη που ήθελε αυτός να είμαι..Και τελικά ούτε αυτό..Όταν κατάλαβα πως ποτέ δεν ήμουν τίποτα γι αυτον(αν και πάντα το ήξερα) πόνεσα όσο δεν έχω πονέσει ποτέ στην ζωή μου.Μετά θύμωσα,τον μίσησα,τον μίσησα όσο τίποτα άλλο για όλα αυτά τα χρόνια που θυσιαζόμουν για χάρη του.Και μετά τίποτα.Απάθεια,αδιαφορία για τα πάντα.Είναι πραγματικά βασανιστικό να ζεις ενώ έχεις χάσει τον λόγο ύπαρξής σου.Πλέον οι άνθρωποι δεν μπορούν να με αγγίξουν.Κανείς.Μου λένε οι φίλες μου να βγαίνω,να γνωρίζω αγόρια κτλ Μόνο και στην σκέψη αηδιάζω.Δεν θέλω κανέναν,δεν θέλω τίποτα και κυρίως δεν θελω ΑΥΤΟΝ.Αυτός με έχει αηδιάσει όσο κανείς άλλος άνθρωπος στον κόσμο΄.Όλοι τα ίδια σκατά είναι.Καλά είμαι εδώ.Με το laptop μου αγκαλιά και κοιμαμαι όλη μερα.Χάνω και κάποια μαθήματα απο την σχολή αλλά δεν βαριέσαι.Λες και θα βρω ποτέ δουλειά.Βγαινω καποιες φορες και με τις αλλες,απλα για να μην τις δυσαρεστησω.Ουτε κι αυτό έχει νόημα.Τίποτα δεν έχει νόημα.Και αυτά που νόμιζα πως έχουν νόημα,ούτε και αυτά έχουν πια.Οπότε;Τίποτα.