Someday I'll wish upon a star....Wake up where the clouds are far behind me..

Σήμερα σε ονειρεύτηκα..

Δεν έπρεπε και το ξέρω,όμως τα όνειρα δεν τα ορίζεις..

Ήσουν εσύ,χωρίς προσωπείο..χωρίς την ψεύτικη μάσκα σου..

Ήσουν εσύ..όπως ξέρω ότι είσαι πραγματικά..

Μπορεί κι όπως θέλω εγώ να σε φαντάζομαι ότι είσαι..

Δεν έχει σημασία..όνειρο ήτανε..το πιο όμορφο όνειρο..εσύ κι εγώ..

Καθόσουν δίπλα μου,κι άξαφνα το χέρι σου με χάιδεψε απαλά ακολουθώντας την γραμμή του προσώπου μου..ανατρίχιασα όμως δεν μίλησα,ούτε κουνήθηκα..φοβόμουν μην ξυπνήσω..

Έπειτα απο κάμποση ώρα σιωπής,μου ψιθύρισες..''πάμε πιο πέρα;θέλω να σου μιλήσω..''

Σηκώθηκα σιωπηλή χωρίς να σε κοιτάξω..

Πάντα το κάνω αυτό,για να μην προδοθώ..τα μάτια λένε πολλά ξέρεις..

Και τα δικά σου είναι απέραντα λιβάδεια που χάνομαι μέσα τους..

Δεν ξέρω όμως πως έγινε και όταν σηκώθηκα βρέθηκες ξαφνικά μπροστά μου..

Μου έπιασες το χέρι..και τότε εγώ σ αγκάλιασα και σου ψιθύρισα..''συγγνώμη''..

Μείναμε έτσι κάμποσο,μέχρι που ξύπνησα..

Άνοιξα τα μάτια,είδα απέναντι το πιάνο μου..και κατάλαβα..

''Ακόμα ένα όνειρο'',είπα,και δάκρυσα..

Γιατί δεν ήθελα να τελειώσει..ήθελα να ήμασταν έτσι..

Να μ αγαπάς και να σ αγαπώ..να μην κυριαρχεί πάντα η σκληρή λογική μας..

Υποσχέθηκα κάτι στον εαυτό μου όμως και έχω σκοπό να το τηρήσω..

Απλά πρέπει να μάθω να ζω χωρίς εσένα..

Ίσως μόνο με την ανάμνηση..

Κάτι είναι κι αυτό..τουλάχιστον λιγότερο ανώδυνο.

Και όπως σου είπα και στ όνειρό μου..

Συγγνώμη.

Συγγνώμη για ό,τι έκανα και σε πλήγωσα..

Όμως κι εγώ πληγώθηκα..

Οι πληγές μας είναι πολλές λοιπόν..

Δεν κάνουμε εμείς οι δυο μαζί, μικρό μου.

Ο ένας καταστρέφει τον άλλον.

Όμως όπως λέει και η γνωστή μας παροιμία..

''Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε..'':P

θα δείξει στην πορεία..

Τίποτα δεν είναι σίγουρο σε αυτήν την ζωή,να το θυμάσαι..

Ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός.

Προφυλαξέ τον λοιπόν.

Καλό δρόμο..

Όποιος κι αν είναι αυτός..

Nα προσέχεις μόνο το συννεφάκι μου..και να το αγαπάς..

Κι ας κρύβει το ουράνιο τόξο..αυτή είναι η δουλειά του..

Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,
να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη,
ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
"Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;"
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που
έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.

αλκυόνη παπαδάκη
''στον ίσκιο των πουλιών''

Κρίστ.