Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Οι Τετάρτες.

Oι Τετάρτες είναι παράξενες μέρες. Δεν είναι ούτε η αρχή, ούτε το τέλος της εβδομάδας. Είναι η μέση ,μια απαίσια κουραστική μέση της εβδομάδας σου.Όλα κινούνται πιο αργά,λες και το κάνουν επίτηδες. Η ουρά στην τράπεζα, ο φουρνάρης που σου τυλίγει το ψωμί, τα αυτοκίνητα στον δρόμο.
Στα σχολεία, το μάθημα συνεχίζετε χωρίς όρεξη,μια συγκεχυμένη μονοτονία. Οι δικές μου Τετάρτες είχαν περίπου τον ίδιο ρυθμό.Είχαν. Δεν έχουν. Δεν διαφέρουν πλέον απο οποιαδήποτε μέρα της εβδομάδας. Όταν είσαι φοιτήτρια δεν έχουν νόημα οι μέρες,ειδικά όταν μένεις με τους γονείς σου. Δεν έχεις κάτι να περιμένεις,να πεις ''Άντε βρε Τετάρτη τελείωνε να φτάσει το Σάββατο να πάω σπίτι μου!'' .Αυτό γινόταν πέρυσι. Τώρα μένω στο σπίτι μου,όλοι οι φίλοι μου σπουδάζουν αλλού και εγώ δεν έχω πλέον κάτι να περιμένω. Ίσως το πότε επιτέλους θα ανοίξει η σχολή,θα βγω απο το σπίτι και θα αρχίσω πάλι να ζω σαν φοιτήτρια. Έχω όνειρα.Πολλά. Το ξέρω πως τα περισσότερα απο αυτά δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Δεν με πειράζει,τα κάνω έτσι κι αλλιώς.Νομίζω ότι φέτος θα μου αρέσουν οι Τετάρτες. Ναι, νομίζω  οτι θα γίνουν οι αγαπημένες μου μέρες.

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Οι ''μεγάλοι''

Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε..
Περάσαμε  την εφηβεία μας,τον θεοποιήσαμε,πέσαμε σε ''κατάθλιψη'',είπαμε πως τον ξεπεράσαμε,ξανακυλήσαμε,ξαναπέσαμε σε ''κατάθλιψη''.
Και εκεί που δεν το καταλάβαμε...μεγαλώσαμε! Μεγάλωσε η καρδιά ,η ψυχή και ο νους μας.Όλα πλέον φαινόταν διαφορετικά και όμως ήταν ίδια. Ίδιοι οι άνθρωποι,ίδιο το μέρος,ίδια τα γεγονότα. Μόνο...που όλα ήταν αλλιώς μέσα μας. Οι άνθρωποι δεν ήταν τόσο δυνατοί και άτρωτοι όσο τους φανταζόμασταν,το μέρος δεν μας ''μιλούσε'' πια και τα γεγονόταν έμοιαζαν τόσο ασήμαντα.
Μεγαλώνω θα πει απομυθοποιώ.Οι άνθρωποι παίρνουν ξανά την κανονική τους μορφή και ο γίγαντας του παραμυθιού μεταμορφώνεται σε  ακίνδυνο νάνο.
Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς...ποιός ξέρει;