Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Ρέθυμνο

Είναι αυτό το συναίσθημα της αδικίας,της ματαιότητας..Μα πάνω απ όλα της πικρίας.Και τώρα τι;Τι κάνω με την ζωή μου;Σε τι ελπίζω;Μα πάνω απ όλα,ΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ;
Είχα προσκολληθεί τόσο καιρό σε αυτό το άτομο,που ξέχασα εμένα..Ξέχασα ποια είμαι και τι θέλω.Ημουν απλά αυτη που ήθελε αυτός να είμαι..Και τελικά ούτε αυτό..Όταν κατάλαβα πως ποτέ δεν ήμουν τίποτα γι αυτον(αν και πάντα το ήξερα) πόνεσα όσο δεν έχω πονέσει ποτέ στην ζωή μου.Μετά θύμωσα,τον μίσησα,τον μίσησα όσο τίποτα άλλο για όλα αυτά τα χρόνια που θυσιαζόμουν για χάρη του.Και μετά τίποτα.Απάθεια,αδιαφορία για τα πάντα.Είναι πραγματικά βασανιστικό να ζεις ενώ έχεις χάσει τον λόγο ύπαρξής σου.Πλέον οι άνθρωποι δεν μπορούν να με αγγίξουν.Κανείς.Μου λένε οι φίλες μου να βγαίνω,να γνωρίζω αγόρια κτλ Μόνο και στην σκέψη αηδιάζω.Δεν θέλω κανέναν,δεν θέλω τίποτα και κυρίως δεν θελω ΑΥΤΟΝ.Αυτός με έχει αηδιάσει όσο κανείς άλλος άνθρωπος στον κόσμο΄.Όλοι τα ίδια σκατά είναι.Καλά είμαι εδώ.Με το laptop μου αγκαλιά και κοιμαμαι όλη μερα.Χάνω και κάποια μαθήματα απο την σχολή αλλά δεν βαριέσαι.Λες και θα βρω ποτέ δουλειά.Βγαινω καποιες φορες και με τις αλλες,απλα για να μην τις δυσαρεστησω.Ουτε κι αυτό έχει νόημα.Τίποτα δεν έχει νόημα.Και αυτά που νόμιζα πως έχουν νόημα,ούτε και αυτά έχουν πια.Οπότε;Τίποτα.