Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

I SOUND MY BARBARIC YAWP OVER THE ROOFTOPS OF THE WORLD.

'' We don't read and write poetry because it's cute. We read and write poetry because we are members of the human race. And the human race is filled with passion. And medicine, law, business, engineering, these are noble pursuits and necessary to sustain life. But poetry, beauty, romance, love, these are what we stay alive for. To quote from Whitman, "O me! O life!... of the questions of these recurring; of the endless trains of the faithless... of cities filled with the foolish; what good amid these, O me, O life?" Answer. That you are here - that life exists, and identity; that the powerful play goes on and you may contribute a verse. That the powerful play *goes on* and you may contribute a verse. What will your verse be?''

 ''Dead poets society''-''O κύκλος των χαμένων ποιητών''



Ρίσκαρε στην ζωή σου.CARPE DIEM.SIEZE THE DAY.ΑΔΡΑΞΕ ΤΗΝ ΜΕΡΑ!
Αυτό θα σε οδηγήσει στην απόλυτη ευτυχία ή κατευθείαν στον γκρεμό..Αν δεν ρισκάρεις όμως δεν θα μάθεις ποτέ..Μπορώ να το κάνω; Ω ναι!Τι είμαι για να μην μπορώ; Ι am a free thinker at seventeen.
Tίποτα περισσότερο,τίποτα λιγότερο.Έχω προσωπικότητα και ταλέντα και ΜΠΟΡΩ να τα δείξω..Γιατί να καταπιέζομαι πάντα;Μ αρέσει η λογοτεχνία,δεν μ αρέσουν τ αρχαία.Μ αρέσει η ελεύθερη έκθεση,δεν μ αρέσει η τυποποιημένη.Μ αρέσει η άλγεβρα,δεν μ αρέσει η φυσική.Μ αρέσει η μουσική,δεν μου αρέσουν τα κομμάτια που παίζω στο πιάνο(ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΙΞΩ ΤΟ ''bella's lullaby'' ΤΩΡΑ!).Σε αγαπάω,δεν σε γουστάρω.Με εκνευρίζεις όταν με γεμίζεις τυφλές ελπίδες,σ αγαπώ όμως γι αυτό που είσαι.Είμαι γλυκιά,δεν είμαι όμορφη.Είμαι τελειομανής,δεν είμαι δειλή.Μπορώ να γίνω πολύ σκληρή αν θέλω,δεν μπορώ όμως να κρατήσω κακία για πολύ.Επηρεάζομαι εύκολα,δεν αφήνω όμως να με παρασύρουν.Ενθουσιάζομαι εύκολα,αλλά και μελαγχολώ ακόμα πιο εύκολα.Μπορώ να είμαι εκνευρεστικά φλύαρη ή εκνευρεστικά σιωπηλή.
Ναι όλα αυτά είμαι εγώ.Και τι απ όλα αυτά δείχνω στους άλλους;
Ήρεμη,δειλή,ψυχρή,το καλό παιδί,απαισιόδοξη και αναίσθητη.
Ωραία εικόνα,δεν βρίσκεται;
Νομίζω ήρθε η ώρα να δείξω σε όλους εκει έξω ποιά πραγματικά είμαι..


CARPE DIEM!



Κρίστ.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Πριν το τέλος..

Ένας στίχος..
Μια μελωδία άξαφνα μες στο μυαλό μου..
Καθόμουν εδώ,όπως πάντα μπροστά στον υπολογιστή..περιμένοντας..πάντα περιμένοντας..
Μάλωνα με τον εαυτό μου και προσπαθούσα να τον πείσω να πάει να διαβάσει και τίποτα αλλά αυτός εκεί..να περιμένει..
Και τότε οι στίχοι ήρθαν απο μόνοι τους,σαν απάντηση στην λογομαχία που καθημερινά γίνεται μέσα στο κεφάλι μου πάντα για το ίδιο θέμα..

''Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μην δω..''

Αυτό είναι..γι αυτό φεύγω πάντα.Γι αυτό θα φύγω και τώρα..Πάντα θέλω να ελπίζω πως τίποτα δεν τέλειωσε..Πως δεν έφτασε ακόμα το τέλος..Και πάντα δημιουργώ στον εαυτό μου ψευδαισθήσεις πως φεύγω επειδή έτσι θέλω..ΨΕΜΑΤΑ.Πόσα ψέματα,Θεέ μου έχω πεί στον εαυτό μου;Όχι..φεύγω για να μην πονέσω..Φεύγω για να μην δω το τέλος..Το τέλος της αγάπης σου..Το έχω τόσο πολύ ανάγκη να νομίζω ότι με αγαπάς ακόμα..Και ας ξέρω καταβάθος πως τίποτα απο αυτά δεν ισχύει..πως όλα είναι στο μυαλό μου..Αφήστε με να φύγω..Αφήστε με να ζήσω για λίγο ακόμη στο όνειρο..



Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ'το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν

μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Σκέψου να ΄ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σου το πιόνι
μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω
 
 
 
 
 
Πόσο καιρό αλήθεια έχω ν ακούσω αυτό το τραγούδι και απο ποιά κρυφά μονοπάτια του μυαλού το έβγαλα στο φως;







Kρίστ.








Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Πόνος.

Σήμερα πονάω.
Όχι ψυχικά..όχι αυτή την φορά..
Σωματικά πονάω..
Ξέρω όμως πως θα περάσει γιατί πάντα περνάει..και πάντα ξαναέρχεται..η φυσιολογική πορεία της ζωής =)
Και που λέτε σκέφτομαι αυτή την ώρα του σωματικού πόνου πόσο πολύ πιο οδηνυρός είναι ο ψυχικός...
Πόσο πιο πολύ κρατάει και πόσο πιο πολύ πονάει..
Κάποια στιγμή είχα σκεφτεί ακόμα και να προκαλέσω στον εαυτό μου σωματικό πόνο έτσι ώστε να σταματήσει να ματώνει η ψυχή μου..Δεν το έκανα όμως,οπότε δεν ξέρω αν όντως ο σωματικός σταματάει τον ψυχικό πόνο..
Ίσως και να μην θέλω να τον σταματήσω μερικές φορές..Σε πονάει αλλά σε ωριμάζει..Ο σωματικός μόνο σε πονάει..
Τι μ έπιασε τώρα βραδιάτικα να μιλάω για πόνους; :P
Πάω να κάνω κανένα μάθημα..

Καληνύχτα σε όλους! =)


ΥΓ.Η ψυχή μου σήμερα φοράει τα καλά της οπότε δεν νιώθω σχεδόν καθόλου τον σωματικό πόνο..Να λοιπόν που τελικά η ψυχική γαλήνη θεραπεύει τον σωματικο πόνο και όχι αυτός τον ψυχικό..Ουάου.έβγαλα θεωρία 8)

Πολύ μίλησα :P

Bonsoir!

Κρίστ.

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Της αγάπης την ουσία,την μετρώ στην απουσία..

..και όλο γίνομαι κομμάτια,πράσινα γλυκά μου μάτια...

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που νιώθω όταν βρίσκομαι κοντά σου..Δεν ξέρω αν είναι αγάπη,έρωτας,φιλία ή κάτι άλλο..Το μόνο που ξέρω είναι ότι όποτε βρίσκεσαι κοντά μου δεν υπάρχει κανείς άλλος στον κόσμο για μένα παρα μόνο εσύ..Νιώθω λες και είμαστε μόνοι μας,ανάμεσα σε κόσμο που μιλάει μια ξένη γλώσσα..Μόνοι μας,οι δυό μας..Να καταλαβαίνουμε πράγματα ανείπωτα..
Ναι,5 Φεβρουαρίου χτες.Σύμπτωση;Ίσως..Η 2η σημαντικότερη ημερομηνία στην ζωή μου..Ίσως να μην θυμάσαι το γιατί..Όχι,δεν επαναλήφθηκε κάτι και ούτε επιδίωξα κάτι τέτοιο..Αλλά τα συναισθήματα ήταν τα ίδια..Ακριβώς τα ίδια και ίσως πιο ώριμα,πιο μεστά αυτη την φορά..Γιατί τώρα βλέπω καθαρά..Γιατί τώρα έμαθα τι σημαίνει αγάπη.Γιατί τώρα μπορώ να πω χωρίς δισταγμό...
ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ.Γι αυτό που είσαι,γι αυτο που ειμαι οταν ειμαι μαζι σου.
Σ ευχαριστώ.


...
Everytime that I look in the mirror
All these lines on my face gettin clearer
The past is gone
It went by like dust to dawn
Isnt that the way
Everybodys got their dues in life to pay

I know what nobody knows
Where it comes and where it goes
I know its everybodys sin
You got to lose to know how to win

Half my life is in books written pages
Live and learn from fools and from sages
You know its true
All the things come back to you

Sing with me, sing for the years
Sing for the laughter, sing for the tears
Sing with me, if its just for today
Maybe tomorrow the good lord will take you away

Dream on, dream on
Dream yourself a dream come true
Dream on, dream on
Dream until your dream come true
Dream on, dream on, dream on...

Sing with me, sing for the years
Sing for the laughter and sing for the tears
Sing with me, if its just for today
Maybe tomorrow the good lord will take you away 



Kρίστ.