Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Kαι όμως είμαι ακόμα εδώ..



..και αυτό το καλοκαίρι :)
Ω ναι,είμαι εδώ και είμαι πραγματικά και απόλυτα ευτυχισμένη.Φαίνεται πως ο Θεός πιστεύει πως ένας χρόνος κατάθλιψης ήταν αρκετός για να πληρώσω όσα λάθη έκανα.
Είχα σχεδόν ξεχάσει σε ποια ψυχολογική κατάσταση ήμουν όλη την χρονιά ώσπου βρήκα ανάμεσα στα ημερολόγιά μου ένα μικρό μπλε μπλοκάκι με αστεράκια.
Το άνοιξα σε μια τυχαία σελίδα και τότε το είδα...Δεν έγραφα ημερολόγιο όλη την χρονιά όμως φαίνεται εκείνη την μέρα ήθελα πραγματικά κάπου να τα γράψω..


20/10/09
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!Δεν θέλω άλλο διάβασμα ρε γαμώτο!Που είμαι εγω;Χάθηκα ανάμεσα στα ανώμαλα ρήματα και τις κλίσεις..Είναι απλά ΤΟΣΟ διαφορετικά φέτος..Κι εγώ η ίδια είμαι διαφορετική..Πολύ πιο κλειστή,πιο μπερδεμένη,πιο δυστυχισμένη..Μου λείπει..Τον χρειάζομαι..Όμως ξέρω ότι τίποτα πια δεν θα είναι όπως πριν.Δεν θέλω να κάνω αρνητικές σκέψεις..Ειδικά τώρα δεν με παίρνει να επηρεάζομαι..Αλλά...Υπάρχει ένα μεγάλο ΑΛΛΑ..!Νιώθω άδεια,κενή..ΤΙΠΟΤΑ!Το απόλυτο κενό.Ούτε ευτυχία,ούτε δυστυχία.Ίσως επειδή δεν έχω χρόνο να σκεφτώ..Τα βράδια του Σαββάτου είναι τα χειρότερά μου.Δεν θέλω να βγαίνω,είναι ανούσιο χωρίς αυτόν.Νιωθω πως όλα είναι μάταια και επιφανειακά μακριά του..Τότε λοιπόν,που μου μένει λίγος χρόνος να σκεφτώ,με πιάνει το παράπονο..Και αυτό είναι το ξέσπασμα για όλη την εβδομάδα.Αυτό λοιπόν είναι το περιβόητο Σαββατόβραδό μου που άλλοι το περιμένουν πως και πως..Τώρα που κάθησα και τα σκέφτηκα,αναρωτιέμαι..Είναι ζωή αυτή που ζω;;;;Έτσι θα είναι δηλαδή για τα επόμενα 2 χρόνια;Και ωραία,πες πως διαβάζω και περνάω εκεί που θέλω..Αυτός;Τι θα γίνει;Θα χαθούμε..Θα χαθούμε για πάντα ίσως..Και για μένα δεν υπάρχει πραγματική ζωή χωρίς αυτόν..Υποκατάστατα ζωής,ίσως..Όμως για πόσο διαρκούν αυτά;Κάποτε θα τελειώσουν..Και τότε θα μείνω πάλι μόνη μου να αναπολώ το παρελθόν..Τέσπα ας σταματήσω εδώ γιατί θα με πάρουν τα κλάματα και δεν πρέπει..Είπαμε,αυτό είναι για το Σάββατο :/




Διάβασα αυτά και θυμήθηκα τα πάντα..Τον πόνο στο στήθος,τον μόνιμο κόμπο στην κοιλιά,το πιάσιμο της αναπνόης,τα ξεσπάσματα...Κατάφερνα να τα ελέγχω όμως..Ταυτόχρονα διάβαζα..Και τα κατάφερνα!Ήμουν ΤΟΣΟ υπερήφανη γι αυτό..Και πάνω απ΄ολα γιατί κανείς δεν είχε καταλάβει σε πόσο άσχημη ψυχολογική κατάσταση ήμουν..Είχα να βγω 4 μήνες..Είχα χαθεί απ όλους και απ όλα αλλα δεν φάνηκαν να νοιάζονται και πολύ..''Καλύτερα,δεν θα έχω ενοχλητικές ερωτήσεις''σκεφτόμουν..Μόνο η Άλεξ κατάλαβε πως κάτι είχα..ΜΟΝΟ αυτή..Την αγαπάω τόσο πολύ..Μου στάθηκε όσο κανένας άλλος αυτή την χρονιά..Μετά τον Γενάρη τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν..Ούτε τότε έβγαινα..ίσως κάποια φορά,σπάνια..Όμως οι μέρες στο σχολείο είχαν γίνει ποιο φωτεινές..Άλεξ,Πάνος,Νίκος,Στέλιος,Μαράκι και μερικά άλλα παιδιά..Τι θα έκανα χωρίς εσάς;Επιτέλους,ΓΕΛΟΥΣΑ ΑΛΗΘΙΝΑ!
Και τώρα μπορώ να πω πως είμαι ξανά ευτυχισμένη..Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει όμως είμαι ευγνόμων γι αυτό..Δεν ζητάω τίποτε άλλο από την ζωή μου..
''Τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω..''Όχι,τίποτα παραπάνω δεν θέλω.Μου φτάνει να έχω δίπλα μου ανθρώπους που αγαπώ και μ αγαπούνε.
Και εσένα.Και ας μην ξέρω αν μ αγαπάς..Η αγάπη μου φτάνει και για τους δυό μας :)


Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα' σαι πάντα δικός μου
...θα
είμαστε πάντα μαζί..

Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα 'ναι η ψυχή
μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί..



Kρίστ. 







H φωτογραφία έχει τραβηχτεί στο ενετικό λιμάνι τωνXaνίων.
Φωτογράφος:Πάνος
Μοντέλο:Moi 8)