Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Χμμ,δεν νομίζω πως πλέον διαβάζει κανείς αυτό το blog.Κι εγώ ξεχνάω πως υπάρχει κάποιες φορές.Ίσως θα έπρεπε να το διαγράψω αλλά δεν μου κάνει καρδιά.Μ'αρέσει να βλέπω πόσο αφελής ήμουν.Μ΄αρέσει να διαβάζω την ελπίδα και την αγάπη πίσω απο τις γραμμές.Πάντα την ελπίδα για ένα θαύμα..Κάτι που δεν υπάρχει πια.Ήταν όμορφα όλα αυτά τα χρόνια και ας νόμιζα πως έχω κατάθλιψη και πως δεν άντεχα άλλο να μην είμαι σίγουρη για το τι θέλει αυτός.Ε ωραία,και τώρα που ξέρω τι θέλει(ή μάλλον ξέρω τι δεν ήθελε ποτέ:''εμένα''),τι κατάλαβα;Είναι τόσο όμορφη η αβεβαιότητα..Μπορείς να την ντύσεις με όποιο ρούχο θέλεις.Μα πάνω απ όλα,έχει μια γλυκιά προσμονή για το καλύτερο..
Τέλως πάντων,πλέον αυτή η Χριστίνα δεν υπάρχει.Θα μου λείψει η αθωότητά της,αλλά έπρεπε κι αυτή κάποτε να μεγαλώσει.Και μεγάλωσε.Και πιστεύω πως ωρίμασε λίγο.Όχι πολύ,λίγο.Αλλά κι αυτό κάτι είναι.Και πλέον δεν περιμένει τον πρίγκιπά της πάνω σε άσπρο άλογο,ούτε υποσχέσεις για αιώνια αγάπη(εντάξει,αυτό το τελευταίο ίσως πάντα να το εύχεται κρυφά μέσα της).Περιμένει...Δεν ξέρω τι περιμένει.Περιμένει κάποιον που θα κάνει την διαφορά,κάποιον που θα αξίζει να παλέψει γι αυτόν,κάποιον που θα την σέβεται και θα την προσέχει.Χωρίς πολλά λόγια,απλά με το βλέμμα,με ένα άγγιγμα...Πίστευε πως τον είχε βρει.Ναι,το ήθελε τόσο πολύ που τον έντυσε με ρουχα που δεν του ταίριαζαν.Της έβγαζε όλη αυτή την προστατευτικότητα,μάλλον τον μητρικό της ένστικτο είχε ξυπνήσει απο νωρίς.Αυτήν όμως ποιος θα την προστάτευε;Αυτό δεν είχε λογαριάσει.Ακόμα και τώρα το παίζει ανεξάρτητη και ρεαλίστρια.Όχι κοπλιμέντα,όχι ρομαντικούρες.Όμως ξέρετε τι;Όσο τ'απαρνιέτε,τόσο πιο πολύ τα θέλει.Αυτά.Δεν ξέρω γιατί μιλάω για τον εαυτό μου στο 3ο πρόσωπο.
Whatever,μάλλον θα ξεχάσω πως υπάρχει αυτό το blog πάλι,οπότε τα ξαναλέμε όποτε το ξαναθυμηθώ.
Α tout a l'heure!