Ματαιότητα.

Έχετε ποτέ νιώσει ότι η ζωή σας χωρίς ένα συγκεκριμένο άτομο είναι μάταιη;

Έτσι νιώθω τώρα..

Κάθε μέρα το ίδιο μοτίβο.

Σχολείο-διάβασμα-φροντιστήριο-ύπνος..άντε και τα σαββατοκύρικα πιάνο κ γυμναστήριο.

Ενδιάμεσα όμως πάντα,μικρές γουλιές ονείρου..

Σχολείο: το χαμόγελό σου,το περπάτημά σου,ο τρόπος που με κοιτάζεις όταν νομίζεις πως είμαι αλλού-κι όμως εδώ είμαι,μαζί σου-,το άγχος σου μην πεις κάτι λάθος στο άγνωστο,..τα μάτια σου,τα μάτια σου,τα μάτια σου...

Διάβασμα: το πρόσωπό σου ανάμεσα στις λέξεις,ο βελούδινος ήχος του γέλιου σου όταν μπερδεύω τα ρήματα,το χέρι σου πάνω απ τον ώμο μου για να μάθουμε μαζί ιστορία..-δεν χρειάζεται μικρό μου,την ιστορία της ζωής μας την γράφουμε εμείς-..τα μάτια σου,τα μάτια σου,τα μάτια σου..

Φροντιστήριο: δευτέρα κ πέμπτη..είσαι εκεί..ανεβαίνω τις σκάλες κ σε βλέπω..τις κατεβαίνω,είσαι ακόμα εκεί..με εκείνο το ύφος το γλυκά αγχωμένο μήπως δεν  έμαθες τα ρητορικά αρκετά καλά..τα μάτια σου που με κοιτάζουν καθως κατεβαίνω την σκάλα...ένα ψυθιριστό ΄΄γειά '' σου...τα μάτια σου,τα μάτια σου,τα μάτια σου..

Υπνος: είσαι και πάλι εκεί..αυτήν την φορά πιο ζωντανός κι απ την πραγματικότητα..μου δείνεις ραντεβού κάθε μέρα την ίδια ώρα..εκεί..στα πολύχρωμα όνειρά μας...εκεί που δεν επικρατεί λογική αλλά μόνο συναίσθημα..μόνο εκεί σε νιώθω πραγματικά..σ ευχαριστώ που είσαι πάντα συνεπής σε αυτό το ραντεβού μας...

Τα μάτια σου,τα μάτια σου,τα μάτια σου....

Είναι μαζί μου και είναι ασφαλή.

Τα κουβαλώ πάντα μες στην ψυχή μου..

Όλα τα άλλα μια ματαιότητα.

Μόνο τα μάτια σου....

ΥΓ.Δεν είχα σκοπό να μιλήσω για σένα σήμερα.

Όμως δεν γίνεται αλλιώς...Είναι βλέπεις τα μάτια σου που όλα τ άλλα τα θολώνουν...

Κρίστ.

Η καρδιά μου,εγώ...

-Μ αγαπάει μικρή μου μαργαρίτα;

-..Συγγνώμη.Δεν ξέρω..Τα πέταλά μου δεν μπορούν να προσδιορίσουν τα συναισθήματα ενός αγγέλου που είναι κρυμμένος πίσω από ένα σύννεφο..

-Κρίμα..και ήθελα τόσο πολύ να μάθω..Δεν θέλω  να ζω άλλο με ψευδαισθήσεις..

-Η καρδιά σου τι σου λέει;

-Δεν είμαι εγώ για ν ακούω την καρδιά μου μικρή μου..Τα βλέπει όλα θολά και αλλοιωμένα..Έτσι όπως θέλει αυτή..

-Κι αν αυτά που σου λέει είναι σωστά;Κι αν αυτή τελικά βλέπει πιο καλά απο τις άλλες καρδιές απλά εσύ δεν το ξέρεις;

-Μ έχει προδώσει πολλές φορές...Τα βλέπει όλα ουτοπικά..ιδανικά..

Βλέπει παντού ανθρώπους καλούς,ετοιμους να σ αγαπήσουν κ να τους αγαπήσεις..να τους εμπιστευτείς τα πάντα..Να τους δώσεις εν τέλη ότι πιο πολύτιμο έχεις...την ψυχή σου!

-Αυτό έκανες κι εσύ;Του έδωσες την ψυχή σου;

-..Ναι....αλλά δεν το μετανιώνω..ή τουλάχιστον η  καρδιά μου δεν το μετανιώνει...όπως πάντα..

-Νομίζω πως δεν έχεις καταλάβει κάτι..Η καρδιά σου είσαι εσύ..το σώμα σου..η ψυχή σου..τα συναισθήματά σου..Δεν είστε δύο ξεχωριστές οντότητες αλλά μια..Μην κατηγορείς την καρδιά σου..Είναι ότι πιο πολύτιμο έχεις..Για να του χαρίσεις έτσι απλόχερα την ψυχή σου σημαίνει πως πίστευες πως θα ήταν ασφαλής μαζί του,έτσι;Κ απ την στιγμή που του χάρισες την ψυχή σου του χάρισες μαζί και όλη σου την ύπαρξη..Πρέπει να τον αγαπούσες πολύ..Έπρεπε όμως να ήσουν σίγουρη όταν του πρόσφερες κάτι τόσο πολύτιμο..Ήσουν μικρό ουράνιο τόξο;

-Νομίζω χρησιμοποιείς λάθος χρόνο μαργαριταρένια μου.Ναι,τον αγαπούσα.Όμως και τώρα τον αγαπάω..και πάντα θα τον αγαπάω..ΑΚΟΥΣ; Μιλάει η καρδιά μου τώρα.Δηλαδή εγώ.Εγώ είμαι η καρδιά μου.Εγώ νιώθω,εγώ αγαπώ,εγώ συγχορώ,εγώ υπομένω,εγώ ζηλεύω,εγώ θα είμαι πάντα υπόδουλη των συναισθημάτων μου.Έχεις δίκιο...

Όχι,δεν ήμουν για τίποτα σίγουρη όταν του χάρισα την ψυχή μου.Το μόνο που ήξερα ήταν ότι τον αγαπώ..Κι αυτό μου έφτανε..

Όμως ακόμα πιστεύω πως η ψυχή μου είναι ασφαλής μαζί του.

Όχι,δεν την έχει πετάξει στον δρόμο..Το ξέρω..Απλά το ξέρω..Το βλέπω με τα μάτια της καρδιάς..

-Αυτή δεν έλεγες πως σε πρόδωσε;

-Ναι με πρόδωσε.

Όμως τώρα είναι αλλιώς..

Τώρα έχει καθαρίσει λιγάκι το βλέμμα της..

Έχει αρχίσει και ξεχωρίζει το αληθινό απ το ψεύτικο..

Αρκεί να μην αποδειχτεί πως κι αυτό τελικά ήταν μια πλάνη...

-Και να αποδειχτεί εσύ μην το βάλεις κάτω...Προχώρα..Πάλεψε...Βρες τον εαυτό σου..

Καθάρισε το βλέμμα της καρδιάς σου,όμως άσε και κανά δυό σκουπιδάκια..

Μερικές φορές η πλάνη είναι ότι ακριβώς χρειαζόμαστε μπροστά σ αυτό που δεν θέλουμε να δούμε..

-Το ερώτημα όμως παραμένει..Μ αγαπάει άραγε;Μ αγάπησε ποτέ όσο τον αγάπησα εγώ;

-Σου είπα..Δεν ξέρω..Όμως και να ήξερα δεν θα σου έλεγα..Είναι κάποια πράγματα που απλά πρέπει να τα καταλάβουμε μόνοι μας..Εν τέλη,έχει τόσο μεγάλη σημασία αν σ αγαπάει;Αν τον αγαπάς τόσο πολύ όσο λες,η αγάπη σου θα φτάνει και για τους δυό σας...

-Ίσως....Ίσως δεν θέλω να μάθω και την απάντηση..Φοβάμαι...Ας αφήσω για λίγο ακόμα την καρδιά μου να ζει στις ψευδαισθήσεις...Και θα τον αγαπάω..όπως με συμβούλευσες..θα τον αγαπάω και για τους δυό μας...

-Πρόσεχε μόνο μην χάσεις την αγάπη στον εαυτό σου ουράνιο τόξο μου..

Πρόσεχε...










Αν συναντήσετε κάποιο αγόρι μελαγχολικό, να μαδάει μια μαργαρίτα κάτω από ένα πεύκο, πείτε του παρακαλώ, πως το τελευταίο φύλλο το έχω κρυμμένο στην καρδιά μου.

-αλκυόνη παπαδάκη-

Κρίστ.

Το χρώμα του φεγγαριού

– Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρωτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.Δεν άκουσες;Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;

– Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.

– Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;

– Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.

– Τί χρώμα έχει η χαρά;

– Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.

– Και η μοναξιά;

– Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.

– Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.

– Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.

– Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;

– …Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.

– Τι χρώμα έχει ο έρωτας;

– Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.

– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι… Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε …

Ζω…

– Δε φοβάσαι που θα πεθάνεις;

– Σήμερα πάντως ζω! Σου σφίγγω τα χέρια, σε κοιτάζω στα μάτια. Μήν αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα απo τα δάκτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! Μη βάζεις το σήμερα ενέχυρο σ' αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. Το Σήμερα είναι δικό σου, φίλε. Αγάπησέ το!

– Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.

– Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.

Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:

– Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!

«Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ' αγαλματα μόνο δε λυγάνε».

Ονειρεύονται… και ελπίζουν…

– Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ' αστέρι του.

– Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.

– Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.

– Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.

– Όμορφη βραδιά απόψε. Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!

Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται…

– Σε λίγο θα ξημερώσει… Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται… Ονειρεύονται και ελπίζουν…

αλκυόνη παπαδάκη

''το χρώμα του φεγγαριού''

Kρίστ.

Someday I'll wish upon a star....Wake up where the clouds are far behind me..

Σήμερα σε ονειρεύτηκα..

Δεν έπρεπε και το ξέρω,όμως τα όνειρα δεν τα ορίζεις..

Ήσουν εσύ,χωρίς προσωπείο..χωρίς την ψεύτικη μάσκα σου..

Ήσουν εσύ..όπως ξέρω ότι είσαι πραγματικά..

Μπορεί κι όπως θέλω εγώ να σε φαντάζομαι ότι είσαι..

Δεν έχει σημασία..όνειρο ήτανε..το πιο όμορφο όνειρο..εσύ κι εγώ..

Καθόσουν δίπλα μου,κι άξαφνα το χέρι σου με χάιδεψε απαλά ακολουθώντας την γραμμή του προσώπου μου..ανατρίχιασα όμως δεν μίλησα,ούτε κουνήθηκα..φοβόμουν μην ξυπνήσω..

Έπειτα απο κάμποση ώρα σιωπής,μου ψιθύρισες..''πάμε πιο πέρα;θέλω να σου μιλήσω..''

Σηκώθηκα σιωπηλή χωρίς να σε κοιτάξω..

Πάντα το κάνω αυτό,για να μην προδοθώ..τα μάτια λένε πολλά ξέρεις..

Και τα δικά σου είναι απέραντα λιβάδεια που χάνομαι μέσα τους..

Δεν ξέρω όμως πως έγινε και όταν σηκώθηκα βρέθηκες ξαφνικά μπροστά μου..

Μου έπιασες το χέρι..και τότε εγώ σ αγκάλιασα και σου ψιθύρισα..''συγγνώμη''..

Μείναμε έτσι κάμποσο,μέχρι που ξύπνησα..

Άνοιξα τα μάτια,είδα απέναντι το πιάνο μου..και κατάλαβα..

''Ακόμα ένα όνειρο'',είπα,και δάκρυσα..

Γιατί δεν ήθελα να τελειώσει..ήθελα να ήμασταν έτσι..

Να μ αγαπάς και να σ αγαπώ..να μην κυριαρχεί πάντα η σκληρή λογική μας..

Υποσχέθηκα κάτι στον εαυτό μου όμως και έχω σκοπό να το τηρήσω..

Απλά πρέπει να μάθω να ζω χωρίς εσένα..

Ίσως μόνο με την ανάμνηση..

Κάτι είναι κι αυτό..τουλάχιστον λιγότερο ανώδυνο.

Και όπως σου είπα και στ όνειρό μου..

Συγγνώμη.

Συγγνώμη για ό,τι έκανα και σε πλήγωσα..

Όμως κι εγώ πληγώθηκα..

Οι πληγές μας είναι πολλές λοιπόν..

Δεν κάνουμε εμείς οι δυο μαζί, μικρό μου.

Ο ένας καταστρέφει τον άλλον.

Όμως όπως λέει και η γνωστή μας παροιμία..

''Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε..'':P

θα δείξει στην πορεία..

Τίποτα δεν είναι σίγουρο σε αυτήν την ζωή,να το θυμάσαι..

Ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός.

Προφυλαξέ τον λοιπόν.

Καλό δρόμο..

Όποιος κι αν είναι αυτός..

Nα προσέχεις μόνο το συννεφάκι μου..και να το αγαπάς..

Κι ας κρύβει το ουράνιο τόξο..αυτή είναι η δουλειά του..

Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,
να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη,
ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
"Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;"
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που
έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.

αλκυόνη παπαδάκη
''στον ίσκιο των πουλιών''

Κρίστ.

Πρωτοβρόχια.

Έβρεξε.

Είναι ωραία η βροχή..

Όμως παν απ όλα είναι μελαγχολική..

Σε κάνει και θυμάσαι στιγμές και συναισθήματα που νόμιζες λησμονημένα..

Και τότε αναρωτιέσαι..που κρυβόταν όλος αυτός ο μυστηριακός κόσμος το καλοκαίρι;

Είναι λες και βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο,σε άλλη εποχή..

Λες και γύρισες χρόνια πίσω..

Έγινες πάλι το μικρό κορίτσι που κολλούσε την μύτη της στο τζάμι μέχρι να παγώσει και έβαζες στοιχήματα πια σταγόνα θα τερματίσει πρώτη..''σε πέρασε η σταγόνα μου Γιώργο!!!''..

Έγινες ξανά το κορίτσι με τα γυάλινα μάτια που κοιτούσε τις σταγόνες που κυλούσαν μαζί με τα δάκρυά σου..και σκεφτόσουν..σκεφτόσουν ώρες ατέλειωτες..

Έτσι είναι λοιπόν η βροχή.

Γεμάτη μυρωδιές,ήχους και αναμνήσεις..κάθε μυρωδιά,κάθε ήχος και μία ανάμνηση..

γλυκιά,πικρή,μικρή ή μεγάλη..πάντως ανάμνηση.

Οι αναμνήσεις,λένε,έχουν φτιαχτεί για να μας κάνουν έστω και λίγο ευτυχισμένους με στιγμές του παρελθόντος μας..

Εγώ όμως γιατί ποτέ δεν το νιώθω αυτό;

Γιατί νιώθω πάντα πόνο;

Δεν πρέπει οι αναμνήσεις να μας πονούν,λένε.

Αν δεν έχεις όμως άλλη επιλογή;

Κι αν έχεις κι όμως δεν την θες;

Κι αν προτιμάς τον δικό σου πόνο απ τον πόνο των άλλων;

Τότε τι κάνεις;

Απλά συνεχίζεις να θυμάσαι..και να πονάς..

Και να ελπίζεις ότι κάπου μέσα απ την βροχή θα βγει το ουράνιο τόξο και για σένα.

Κρίστ.

Παιδικά παιχνίδια.

Τι με κοιτάζεις
μ' αυτά τα μάτια
αυτό που ζήσαμε
σκοτάδι και μας πνίγει
εσύ μια κούκλα
στα σκαλοπάτια
κι εγώ τρενάκι
που δεν πρόκειται να φύγει.

Και να θυμάσαι..

Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που έλεγες...
Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που έκανες...
Αλλά ποτέ δε θα ξεχάσουν πώς τους έκανες να αισθάνονται.

Κι εγώ δεν σε ξεχνώ.

Γιατί μου έμαθες να αισθάνομαι.

Ξέρεις πόσο παραμελλημένο είναι το αίσθημα της αγάπης στις μέρες μας;

Πολύ, μικρό μου...πάρα πολύ.

Εσύ όμως μην φοβηθείς.

Πάμε κόντρα στο ρεύμα..μαζί..ή και χώρια..

Όπως και να χει ποτέ μην δειλιάσεις μπροστά σε αυτό το θαύμα που λέγεται αγάπη.

Καλή σου μέρα μ ένα τραγούδι.

Κρίστ.

ποτέ δεν ξημέρωσε..κι είμαι ακόμα εδώ..

H παρακάτω ιστορία δεν μιλάει για μένα,ούτε την έγραψα εγώ.

Όμως όταν την διάβασα ένιωσα ότι κάπου εκεί μέσα υπάρχω κι εγώ..

Αυτό το κορίτσι είμαι εγώ.

Γιατί ποτέ μου δεν κατάφερα να δω το ξημέρωμα...

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι,που τους έπλασε ο Θεός να μην προλαβαίνουν το ξημέρωμα.Η μέρα τους αρχίζει το δείλι και σβήνει την νύχτα.
Ειναι όλοι εκείνοι που τα όνειρα τους δεν υλοποιούνται ποτέ. Χαϊδεύουν μόνο τις ελπίδες τους και μονολογούν αποφασιστικά: Αυριο!

Τους αναγνωρίζεις πολύ εύκολα: Είναι ο κύριος με το καρτερικό ύφος που στέκεται στην ουρά, ενώ πάντα θα βρεθεί κάποιος να χωθεί για να του πάρει την θέση.
Είναι εκείνη η κοπέλα που δεν τρέχει να προλάβει το λεωφορείο, αλλά προτιμά να περιμένει το επόμενο. Είναι όλοι αυτοί που δεν έχουν την τόλμη να κατακτήσουν τους στόχους τους...

Ετσι ήταν και η κοπέλα της ιστορίας μας. Μοναχική,και απίστευτα ρομαντική, ένιωσε το πρώτο ερωτικό σκίρτημα πολυ νωρίς:
Στην πρώτη δημοτικού!

Ερωτεύθηκε λοιπόν ένα πιτσιρικά συμμαθητή της.
Ηταν ένα ροδοκόκκινο παχουλό αγοράκι, με πράσινα μάτια και καστανόξανθα μαλλιά. Τίποτα το εξαιρετικό, όμως στα δικά της μάτια φάνταζε ως άγγελος. Και έτσι τον αποκαλούσε κρυφά από μέσα της: Ο Άγγελος μου!
Όμως, μόνο από μέσα της. Διότι θα προτιμούσε να αντιμετωπίσει όλους τους δαίμονες τις κολάσεως, παρά να αποκαλύψει σ αυτόν ότι τον αγαπούσε.

Θα σου περάσει,της έλεγε η φίλη της που δεν άντεχε άλλο να ακούει τα ποιήματα για τον κρυφό ερωτά της.
Αλλά δεν της πέρασε.
Ο καιρός περνούσε και το αντικείμενο του πόθου της, της έγινε έμμονη ιδέα.
Πάντα αθόρυβα,άρχισε να τον παρακολουθεί. Ηξερε όλες τις κινήσεις του.
Το περίεργο ήταν,ότι εκείνος δεν κατάλαβε ποτέ τίποτα. Μα και να του το έλεγαν, δεν θα το πίστευε.
Διότι εκείνη,στην προσπάθεια της να μην αποκαλυφθεί,του μιλούσε πάντα ψυχρά. Και ας έλιωνε από αγάπη όποτε τον κοιτούσε.

Τα χρόνια πέρασαν. Η κοπέλα τέλειωσε το λύκειο, και χρειάστηκε να μετακομίσει σε άλλη πόλη.
Μα η σκέψη της ήταν πάντα σε εκείνον. Γνώρισε άλλους ανθρώπους, σχετίστηκε κατά περιόδους με διάφορους άντρες. Τώρα το πάθος της για την πρώτη της αγάπη μεταβλήθηκε σε ένα τρυφερό συναίσθημα που δεν την πόναγε πια.

Παντρεύτηκε μάλιστα, και λίγο αργότερα γέννησε ένα αγοράκι.
Το βάφτισε Αγγελο...

Κάποτε, τριαντάρα πια, έμαθε ότι η παλιά της τάξη, θα συγκεντρώνονταν κάπου.
Ετσι για να θυμηθούμε τα παλιά έγραφε η πρόσκληση.

Εφτασε εκεί συγκινημένη. Ηταν όλοι μαζεμένοι.Και εκείνος επίσης. Μιλησανε για όλα και για τίποτα, όπως γίνεται συνήθως σ αυτές τις συγκεντρώσεις
Εκείνος ήταν παντρεμένος, είχε μάλιστα και 3 παιδάκια.
Ολα ήταν μια χαρά.
Μέχρι που εκείνος, της ειπε χαμογελώντας: "δεν θα το πιστέψεις,αλλά όταν ήμουν πιτσιρικάς, ήμουν άγρια τσιμπημένος μαζί σου. Αλλα πως να σου το έλεγα, ήσουνα πάντα τόσο ψυχρή μαζί μου!"
Yπαρχουν κάποιοι άνθρωποι που ποτέ δεν προλαβαίνουν το ξημέρωμα...

Κρίστ.

Αδιέξοδο.

Ξέρει κανείς ποιός δρόμος οδηγεί στην ευτυχία;

Γιατί έχω φτάσει σε σταυροδρόμι και δεν ξέρω προς τα που να στρίψω..

γαμώτο.

είσαι πραγματικά εσύ;

αν ναι,δείξε μου ένα σημάδι.

ΑΠΟΔΕΙΞΕ ΜΟΥ ΠΩΣ ΕΧΩ ΔΙΚΙΟ.

Και τότε θα τον βρω τον δρόμο..

Όσο πάει και τρελαίνομαι

Το βλέπω..

ΥΓ1.νομίζω οτι τελικά οι πιο λογικοί άνθρωποι αυτού του κόσμου είναι οι τρελοί.

ΥΓ2.Τελευταία δεν είμαι καθόλου καλά.

(μάλλον φταίει το ότι ανοίγουν τα σχολεία κι αυτό από μόνο του είναι μια τρέλα χωρίς γυρισμό)

ΥΓ3.Αφιερώνω αυτό το τραγούδι σε μένα..ελπίζω ο δρόμος που θα πάρω να μην οδηγεί σε αδιέξοδο..

ΥΓ4.Συγγνώμη για τα πολλά υστερόγραφα :P

Κρίστ.

Kά9ε τέλος, μια νέα αρχή.

Τέλειωσε λοιπόν κι αυτό.

Κ κάτι άλλο 9α ξεκινήσει..

όπως γινόταν πάντα,όπως 9α γίνεται πάντα..

απλά 9έλω να σου πω μόνο αυτό.

Σ ευχαριστώ

Σ ευχαριστώ μέσα από τα βά9η της ψυχής μου..

η παρουσία σου την συγκεκριμένη στιγμή ήταν κάτι παραπάνω από λύτρωση για μένα..

μ έκανες να ξαναγεννη9ώ απ την αρχή..

να καταλάβω ποια είμαι και τι μπορώ να κάνω..

να καταλάβω ότι η αγάπη δεν δημιουργείται με το να εξαναγκαζεις τον εαυτό σου ν αγαπήσει..

η αγάπη κοιτάει καρδιές,όχι μάτια..

κι εγώ σε κοίταξα στα μάτια..γιατί δεν μπορούσα να σε κοιτάξω στην καρδιά..

η καρδιά μου κοίταζε αλλού.. κι ας μην ή9ελα να το παραδεχτώ..

την αγάπη δεν την ελέγχεις λοιπόν..

το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να την κρύψεις βα9ιά μέσα σου και να μην την αφήσεις να βγει έξω,ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!

(ή μάλλον για όσο αντέξεις..)

αντίο λοιπόν κ σε σένα.

..όλοι η ζωή μας ένα ψέμα γεμάτο αντίο..

Σ ευχαριστώ.

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλον μες στα μάτια,
γιατί κα9ρέφτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν κομμάτια..

-αλκίνοος ιωαννίδης-

Κρίστ.