Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009

Τα ΠΡΕΠΕΙ και τα 9ΕΛΩ.



Ολόκληρη η ζωή μας είναι γεμάτη απο ΠΡΕΠΕΙ και 9ΕΛΩ.

ΠΡΕΠΕΙ να σηκωνόμαστε αξημέρωτα για να πάμε σχολείο.
ΠΡΕΠΕΙ να σεβόμαστε και να ακούμε τους κα9ηγητές μας ό,τι και αν μας λένε.
ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε διαβασμένοι κά9ε μέρα.
ΠΡΕΠΕΙ να πιάσουμε πάνω από 18.000 μόρια στις πανελλήνιες.
ΠΡΕΠΕΙ να μην βρίζουμε.
ΠΡΕΠΕΙ να υπακούμε στους ανώτερους.
ΠΡΕΠΕΙ να δείχνουμε πως συμπα9ούμε όλο τον κόσμο.
ΠΡΕΠΕΙ να υποκρινόμαστε και να δείχνουμε κάτι που δεν είμαστε.
ΠΡΕΠΕΙ να πάρουμε ΟΛΑ τα πτυχία απο ΠΑΝΤΟΥ πριν τελειώσουμε το σχολείο.
ΠΡΕΠΕΙ να καταπνίγουμε τα συναισ9ήματά μας.
ΠΡΕΠΕΙ να σε 3εχάσω...



Κ όμως,υπάρχουν και 9ΕΛΩ σε αυτήν την ζωή..

9ΕΛΩ να μά9ω καινούργια πράγματα.
9ΕΛΩ να συζητάω με τους κα9ηγητές που σέβονται την γνώμη μου κ νοιάζονται για το μέλλον μου.
9ΕΛΩ να διαβάζω για μένα και όχι για να βγάλω τον καλύτερο βα9μό απ όλους.
9ΕΛΩ να περάσω στην σχολή που ήταν το όνειρο μου μικρός -όσο τρελό κ αν είναι αυτό το όνειρο =D -
9ΕΛΩ να βρίσω,να κλάψω,να 3εσπάσω.
9ΕΛΩ να σέβοντε και να παίρνουν υπόψιν τους την γνώμη μου.
9ΕΛΩ να μην υποκρίνομαι και να με 9έλουν οι άλλοι έτσι όπως είμαι.
9ΕΛΩ να μά9ω εκτός σχολείου κάτι το οποίο 9έλω ΕΓΩ και όχι οι γονείς/συγγενείς/φίλοι μου.
9ΕΛΩ να σου πω πως νιω9ω..-κ ας μην μπορώ-
9ΕΛΩ να σ αγαπώ...



ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΕ ΤΑ ΘΕΛΩ ΜΟΥ Κ ΟΧΙ ΜΕ ΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΜΟΥ.
ΓΙΝΕΤΑΙ;




Κρίστ.

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

απλά ΠΡΕΠΕΙ να συνεχίσω να ζω.



δεν είμαι η μόνη που περνάει όλα αυτά.
όλοι οι άν9ρωποι πληγώνουν κ πληγώνονται.
αδικούν κ αδικούνται..
μακάρι όμως να με καταλάβαινες..
να καταλάβαινες πόσο σ αγαπάω κ πως δν 9έλω το κακό σου.
απλά δεν μπορούμε να είμαστε μαζί τώρα πια..
αυτό δεν σημαίνει πως σε μισώ κιόλας..
πόσο δεν με καταλαβαίνεις.πόσο δεν με 3έρεις..
επιμένεις να τα βλέπεις όλα απ την δική σου πλευρά.
δεν αφήνεις κανέναν να εισβάλει στον ιδανικό(για σένα) κόσμο σου..
συγγνώμη αλλά κουράστηκα να προσπα9ώ..
α3ίζω λίγη ευτυχία κ εγώ..
βρίσε με,μίσησέ με,3έχασέ με εν τέλη.
εγώ πάντα 9α σ αγαπώ,κ ας μην με πιστεύεις..
απλά κουράστηκα..κουράστηκα με ΟΛΟΥΣ ,όχι μόνο με σένα..
9α γίνουν δραστικές αλλαγές φέτος..
τέρμα πια η Χριστίνα που κάνει τα χατίρια σε όλους.
Κακιά με 9έλετε;
χειρότερη 9α με έχετε..
ότι κ αν γίνει εγώ απλά ΠΡΕΠΕΙ να συνεχίσω να ζω..
αυτή η φράση 9α με συντροφεύει φέτος..
κ ΚΑΝΕΙΣ κ ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να μου αλλά3ει την απόφαση αυτή..





με αυτό το τραγούδι αποχαιρετώ για πάντα τον παλιό μου εαυτό..
-αντίο-






Κρίστ.

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

κάπου πάνω απ το ουράνιο τό3ο..


εκεί ζει ο μικρός πρίγκιπας..
αυτό το βιβλίο όσες φορές κ αν το διαβάσω
δεν υπάρχει περίπτωση να μην δακρύσω..
Λέει τόσες πολλές αλή9ειες..
η χαμένη α9ωότητα,η σκέψη ενός κ μόνο λουλουδιού που σε
κάνει ευτυχισμένο..
χρόνια τόσο κοντινά αλλά κ τόσο μακρινά τώρα πια..
μεγαλώσαμε κ εμείς..
χτες ήμασταν παιδιά,σήμερα είμαστε νέοι,αύριο μεγάλοι..
κ όμως,όλοι οι άν9ρωποι απ την αρχή του κόσμου,αναπολούσαν πάντοτε
αυτό το χ9ες..τα παιδικά χρόνια..
τότε που όλα ήταν πι9ανά..τότε που όλοι ζούσαμε κάπου πάνω απ το
ουράνιο τό3ο..σαν τον μικρό μας πρίγκιπα..





τα αγαπημένα μου αποσπάσματα από το βιβλίο:

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ

[...]

Η αλεπού σώπασε και βάλθηκε να κοιτάζει το μικρό πρίγκιπα για πολλή ώρα.
- Σε παρακαλώ, εξημέρωσέ με, είπε!
- Πολύ το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, μα δεν έχω καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.
- Δεν ξέρουμε παρά εκείνα που μας δίνουν την δυνατότητα να δημιουργούμε δεσμούς, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να μάθουν κάτι. Αγοράζουν πράγματα ετοιματζίδικα, φτιαγμένα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια από τους εμπόρους. Και καθώς δεν υπάρχουν ποτέ έμποροι που να γίνονται φίλοι, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Πρέπει να είσαι πολύ υπομονετικός, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα πρέπει να καθίσεις κάπως μακριά από μένα, όπως κάνω τώρα εγώ, πάνω στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δεν θα λες τίποτε. Η κουβέντα γίνεται αιτία να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να 'ρχεσαι και να κάθεσαι κάπως πιο κοντά σε μένα ...
Την άλλη μέρα, ο μικρός πρίγκιπας ξαναγύρισε.
- Θα 'ταν καλύτερα να 'ρχεσαι την ίδια ώρα, είπε η αλεπού. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται να έρθεις στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις κιόλας εγώ θ' αρχίσω να 'μαι ευτυχισμένη. Όσο θα προχωρεί η ώρα, τόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις κιόλας θ' αρχίσω να εκνευρίζομαι και ν' ανησυχώ. Θα 'χω ανακαλύψει το τίμημα της ευτυχίας! Μα όταν εσύ θα 'ρχεσαι μια οποιαδήποτε ώρα, δεν ξέρω ποια, ποτέ δεν θα ξέρω πότε θ' αρχίσω να καρδιοχτυπώ... Χρειάζονται ορισμένα τυπικά.

- Τι είναι ένα τυπικό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
- Είναι κι αυτό κάτι ξεχασμένο από πολύν καιρό, είπε η αλεπού. Κάτι που κάνει κάποια μέρα να 'ναι διαφορετική από τις άλλες μέρες, μια ώρα διαφορετική από τις άλλες ώρες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια τυπικότητα στους κυνηγούς. Την Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Τότε, η Πέμπτη είναι μια μέρα υπέροχη! Κατηφορίζω για περίπατο μέχρι τ' αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν κάθε φορά που θα τους ερχόταν το κέφι, οι μέρες θα 'μοιαζαν όλες ίδιες, με αποτέλεσμα να μην έχω εγώ ποτέ διακοπές.
Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίαζε να 'ρθει η ώρα του αποχωρισμού:
- Αχ! είπε η αλεπού ... Θ' αρχίσω τα κλάματα.
- Δικό σου είναι το λάθος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.
- Μα συ θα βάλλεις τα κλάματα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Και βέβαια, είπε η αλεπού.
- Τότε, από αυτό, δεν κερδίζεις τίποτε! - Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού είναι το χρώμα του σταριού.
Ύστερα πρόσθεσε:
-Πήγαινε πάλι να δεις τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο.
- Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις κι εγώ θα σου κάνω δώρο ένα μυστικό.
Ο μικρός πρίγκιπας έφυγε για να πάει να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα:
- Δεν είναι ολότελα όμοια με το δικό μου, ακόμη δεν είσαστε, τους είπε. Κανείς δεν σας έχει εξημερώσει και σεις δεν έχετε εξημερώσει κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Κι εκείνη δεν ήταν παρά όμοια με εκατό χιλιάδες άλλες. Όμως εγώ την έχω κάνει φίλη μου κι είναι τώρα μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα έδειξαν να τα 'χουν πειράξει πολύ τα λόγια του μικρού πρίγκιπα.
- Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, πρόσθεσε. Κανείς δεν θα μπορούσε να πεθάνει για σας. Σίγουρα, κάποιος τυχαίος περαστικός, βλέποντας το δικό μου λουλούδι θα νόμιζε πως σας μοιάζει. Μα, από μόνο του αυτό, είναι πιο σημαντικό από όλα εσάς, γιατί εγώ το ποτίζω, το προφυλάσσω κάτω από ένα γυάλινο δοχείο. Γιατί είναι αυτό που εγώ προφύλαξα με το παραβάν. Γιατί αυτό είναι που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο ή τρεις που τις άφησα για να γίνουν πεταλούδες). Γιατί αυτό είναι εκείνο που το άκουσα να παραπονιέται ή να περηφανεύεται ή, μάλιστα, μερικές φορές να σωπαίνει. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου.
Και γύρισε προς την αλεπού.
- Γεια σου, είπε ...
- Γεια σου, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια.
- Ότι είναι σημαντικό δεν το βλέπουν τα μάτια, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που έχεις χάσει για το τριαντάφυλλό σου και που το κάνει τόσο σημαντικό.
- Είναι ο χρόνος που έχω χάσει για το τριαντάφυλλό μου ... έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.
- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Όμως εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Να γίνεις υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου ...
- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου... επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να μην το ξεχάσει.



ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

[...]

Καθώς αποκοιμιόταν ο μικρός πρίγκιπας, τον πήρα στην αγκαλιά μου και μπήκα στο δρόμο. Είχα την εντύπωση πως κουβαλούσα ένα εύθραυστο θησαυρό. Μάλιστα, μου φαινόταν πως δεν υπήρχε τίποτε πιο εύθραυστο πάνω στη Γη. Κοίταζα, στο φως του φεγγαριού, το χλομό αυτό μέτωπο, αυτά τα κλειστά μάτια, αυτές τις μπούκλες των μαλλιών που αναδεύονταν στον άνεμο, κι έλεγα μέσα μου: αυτό που βλέπω δεν είναι παρά ένα κέλυφος. Το πιο σημαντικό είναι αθέατο ...
Καθώς τα μισάνοιχτα χείλη του άφηναν να σχηματίζεται σχεδόν, ένα χαμόγελο, είπα ακόμη: «Αυτό που τόσο πολύ μου κάνει εντύπωση με τούτο το παιδί, είναι πόσο μένει πιστό σ' ένα λουλούδι, είναι η εικόνα ενός τριαντάφυλλου που λάμπει μέσα του, σαν το φως μιας λάμπας, ακόμη κι όταν κοιμάται...» Και τον φαντάστηκα ακόμη πιο εύθραυστο. Πρέπει να προστατεύομε καλά τις λάμπες: ένα φύσημα του ανέμου, μπορεί να τις σβήσει...



Ο μικρός Πρίγκιπας
Antoine de Saint-Exupery - Le petit prince



Κριστ.

Κυριακή 16 Αυγούστου 2009

Το τίμημα.




Τώρα κατάλαβα.
H απουσία σου είναι το τίμημά μου
για την απρόσμενη ευτυχία μου..
Ποιά ευτυχία όμως;
Υπάρχει ευτυχία μακριά σου;
Υπάρχει όμως και ευτυχία κοντά σου τώρα πια;
..Ισως πριν 1 μήνα να έλεγα πως όχι..τώρα πια υπάρχει μόνο πόνος..
'Ομως δεν μπορώ να το πω αυτό τώρα.
Ήσουν,είσαι και 9α είσαι για πάντα κομμάτι της ζωής μου.
Αυτό το κομμάτι όμως είναι από γυαλί.
Δεν πρέπει να το αφήσω να πλησιάσει υπερβολικά γιατί τότε κόβει..πονάει..
Είχες δίκιο,οπως πάντα.
Δεν γίνεται ν αναιρέσουμε όλα αυτά που ζήσαμε..
Αρχίζω κ καταλαβαίνω πως ένιω9ες για μένα..
Δεν σε κατηγορώ..
Απλά είμαστε διαφορετικοί.
Πιο πολύ εγώ έφται3α..
Που δεν σου έδει3α απ την αρχή το πραγματικό μου πρόσωπο..
Αγάπησες(;) κάποια άλλη..
Νόμιζες πως με ή3ερες..κ όμως δεν έμα9ες τίποτα τελικά.
Δεν φταις εσύ,στο 3αναλέω..απλά εγώ δεν άντε3α αυτόν τον άλλο μου εαυτό.
Έτσι γύρισα στην πραγματική Χριστίνα..
Όχι δεν είμαι πάντα το καλό κορίτσι κ ΔΕΝ 9ΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ.
Δεν υπάρχει ευτυχία λοιπόν..
Απλά επιστροφή 3ανά στον εαυτό μου..
Και η απουσία σου είναι το τίμημα γι αυτό..







Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς

-απόσπασμα από το μονόγραμμα του οδυσσέα ελύτη-



Κριστ.

Σάββατο 15 Αυγούστου 2009

το τραγούδι σου.



..κ ας μην κατάλαβες ποτέ γιατί το είχα συνδέσει μαζί σου.
έστω και αργά,στο αφιερώνω..


Μάτια δίχως λογική


Στίχοι: Ισαάκ Σούσης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας


Είναι τα μάτια σου
ένας διάδρομος παλιός
δάκρυα πνιγμένα
ξεφλουδίζουνε τους τοίχους
που ένας ένοικος αθόρυβος κρυφός
αντί συνθήματα
ζωγράφισε με στίχους

Και μέσα υπάρχουν τα σκαλιά
που οδηγούν
σ' ένα υπόγειο με παιχνίδια χαλασμένα
όσα οι άνθρωποι βαριούνται και ξεχνούν
μετά τη χρήση
τα φορτώνουνε σε σένα

Μου λες τα μάτια σου
να μη τα αγαπώ
και να μη πάψω
να πιστεύω στα δικά μου
μα αυτά τα μάτια όπου χαθώ
κι όπου βρεθώ
τα έχω πίσω μου
και μέσα και μπροστά μου

Μέσα στην ίριδα ανάβει μια φωτιά
που κάθε άστεγο
και άνεργο ζεσταίνει
κι η καλοσύνη τους
απλώνει σαν λαδιά
να μαλακώσει μιαν ανάγκη
πετρωμένη

Σ΄αυτά τα μάτια δεν υπάρχει λογική
όσο βαθιά κι αν τα κοιτάζω
μ΄αγαπούνε
της ιστορίας πυρπολούν τη φυλακή

στα παραμύθια και στ' αστέρια
να με βρούνε




Κριστ.

Ο άγγελός μου.


Όλοι έχουμε κάποιον άγγελο.
Είτε το ξέρουμε είτε όχι..
Έναν μικρό,κρυφό οδηγό σε κά9ε μας βήμα..
Ο άγγελός μας νοιάζεται για μας και πάντα εμφανίζεται
στην ζωή μας την κατάλληλη στιγμή,στο πρόσωπο ενός αν9ρώπου
που μπαίνει 3αφνικά στην ζωή μας και τ ανατρέπει όλα.
Έτσι έγινε και με μένα..
Μπήκες στην ζωή μου κ με άλλα3ες ολοκληρωτικά..
'Εκανες το σκοτάδι, φως..
Το μαύρο,άσπρο..
Την λύπη,χαρά..
Είμαι σίγουρη..
Ο μικρός μου άγγελος σε έστειλε..
Όχι,δεν σε βλέπω ακόμα καλά,δεν μπορώ να σε προσδιορίσω..
Όπως και τον άγγελό μου όμως,μπορώ να σε νιώσω..
Νιώ9ω ότι είσαι δίπλα μου..ότι νοιάζεσαι..
Σ' ευχαριστώ.
Μαζί σου μα9αίνω ν αγαπώ 3ανά.
σιγά-σιγά...







Αυτό το τραγούδι είναι για σένα άγγελέ μου.




ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΣΙΡΑΣ: ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΥ ΚΛΑΙΜΕ

Στίχοι: Ελένη Ζιώγα
Μουσική: Αντώνης Μιτζέλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας

Έρχονται ώρες
που όλα τα φοβάμαι
όσα θυμάμαι
κι ακόμα με πονούν
αυτές τις ώρες
να το θυμάσαι
πλάι μου να'σαι
όταν θα'ρθούν
δίπλα μου να'σαι
μαζί σου να με βρούν.

Να μ'αγκαλιάζεις
για να σ'αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ.

Έρχονται ώρες
που οι σκέψεις με πληγώνουν
και δεν τελειώνουν
τα "πώς" και τα "γιατί"
γι'αυτές τις ώρες
κι οι δυο μας φταίμε
κι ό,τι κι αν λέμε
τι ωφελεί
φτάνει που κλαίμε
και που είμαστε μαζί.

Να μ'αγκαλιάζεις
για να σ'αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ.












|19/07/09|


Κριστ.

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2009

κ πάλι γυρίζω στα παλιά...


Δεν με πιάνει ύπνος..πρέπει να γράψω..πρέπει να γράψω για 'σένα'..να 9υμη9ώ..
Να μην 3εχάσω..Ποτέ να μην 3εχάσω..τις μέρες που ήσουν η ζωή μου.


5/11/08
Κ ολο απομακρυνεσαι......
Μεσα στην ομιχλη...
Σου φωναζω..ουρλιαζω τ ονομα σου..αλλα εσυ εκει...
Φευγεις..δν σ ενδιαφερει πια να νοιαζεσαι για μενα...
Βαρεθηκες..ισως κουραστηκες να περιμενεις..
Δεν πειραζει...ασε με να σε βλεπω στα ονειρα μου..
Μου φτανει..γιατι εισαι η ζωη μου..κ αν εισαι μακρια μου εγω θα βρισκομαι κοντα σου...με την σκεψη..με την καρδια..
Γιατι οσο κι αν ακουγεται κοινοτυπο...
  Σ αγαπω αληθινα!
Μην μου πληγωθεις ποτε αγαπη μου!..Δεν σου αξιζει..
Όχι οπως εγω..Ειναι πολυ σκληρο να βρισκομαι μακρια σου....
--------------------------------------------------------------------------------

Όμως αυτά είναι παρελ9όν.
Το παραμύ9ι τέλειωσε και αρχίζει η ζωή.
Καιρός να κατέβω απ το λιλά συννεφάκι μου
και να 'σε' αντικρίσω κατάματα..έτσι όπως είσαι..
Και όχι έτσι όπως 9ελω εγώ να σε βλέπω..
Ελπίζω να τα καταφέρω..
Σιγά-σιγά(όπως λες κι ΄'εσύ')
Καλό 3ημέρωμα mon petit nuage.

Κριστ.

και 3αφνικά όλα άλλα3αν.


..είμαι κ εγώ εδώ..ναι,δεν κρύβομαι πια.
δεν φοβάμαι να σας πω ποια είμαι..
Είμαι περήφανη για μένα,για τις σκέψεις μου,για τις επιλογές μου(εντά3ει γι αυτό το τελευταίο όχι παντα)...
Όμως ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ.
Είμαι η χριστίνα και μόλις άρχισα μια καινούργια ζωή.
Μαζί με αυτή κ αυτό το blog.
Δεν 3έρω που 9α με βγάλει,δεν 3έρω αν κάνω καλά.
Όμως 9ΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ!
Να ζησω τα εύκολα κ τα δύσκολα.
Τις χαρές και τις λύπες της.
Κι σε όλα αυτά 9έλω ν έχω μαζί μου αν9ρώπους που αγαπώ κ μ αγαπάνε..
Δεν 3έρω..δεν 3έρω τίποτα..
Κι είμαι περήφανη γι αυτό..
Γιατί όσο ζω μα9αίνω..μα9αίνω τους αν9ρώπους..
Μα9αίνω 'εσένα'..
Όμως δεν είναι η ώρα ν μιλήσω ακόμα για' σένα'.
Σιγά-σιγά..
Συμφωνείς έτσι;
Είχες δίκιο..

Νομίζω ότι γράφω ασυναρτησίες.
Όμως μ αρέσει να γράφω κ να καταλαβαίνω μόνο εγώ τι εννοώ.
Οπότε μην με παρε3ηγείτε..
Είμαι ακόμα ένα κορίτσι που ψάχνει να βρει τον δρόμο του..
Καληνύχτα και καλώς σας βρήκα.

Kριστ.