Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό...και εσύ γελάς.


Δεν χρειάζεσαι κανέναν να σου πει ποιος είσαι ή τι είσαι. Είσαι αυτό που είσαι. 
Aκόμα και αν αυτό το κάτι δεν ικανοποιεί τους γύρω σου..
Τι να κάνουμε;
Είμαι διαφορετική =)
Και ναι, δεν μ αρέσει που διαφέρω..
Όμως δεν μπορώ να κάνω και αλλιώς..
Ωραίο το θέατρο αλλά απο ένα σημείο και μετά σε κουράζει mon ami.

Κάθε έξοδος είναι είσοδος κάπου αλλού..
Eμένα όμως γιατί κάθε έξοδος με οδηγεί πάντα στην ίδια είσοδο; :|
Eίναι η κατάρα μου βλέπεις..
Να ακολουθώ πιστά αυτό που με πληγώνει..
Και ας το κάνει άθελά του..
Θέλω να το παίζω θύμα;
Ίσως...
Ίσως πάλι και αυτό να είναι η αληθινή αγάπη.
Δεν μπορώ να ξέρω όμως..


1,5 χρόνος ακόμα.
Μετά..το τέλος.







Θα 'μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα να χτυπάς το νερό, να χτυπάς τον αέρα να θυμάσαι ξανά όσα είχαμε κάνει τις φωτιές στα ντεπώ, τη φωτιά στο λιμάνι... Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς...






Κρίστ.


4 σχόλια:

next_day είπε...

χμ....γιατί να οριοθετούμε το τέλος???? αν είναι η ώρα του να έρθει, πρέπει να το αφήσουμε..αν όχι, τότε απλά ζούμε το τώρα...
φιλί γλυκό!

Ανώνυμος είπε...

μιλας για τον χρονο της αγαπης η της ενηλικιωσεις σου; τα φιλια μου μικρη μου

Χριστίνα είπε...

Μιλάω για τον χρόνο μέχρι τις Πανελλήνιες..Μετά θα χαθούμε..Όλοι..
Δεν μπορω να ζω το παρόν..Το μέλλον μου φαίνεται άπειρα πιο κοντινό και τρομακτικό..

Shadowplayer είπε...

γραφεις τοσο ομορφα...
μη σκεφτεσαι το μελλον τοσο πολυ.
ειναι τοσο μα τοσο κλισε αλλα "ζησε τη στιγμη", δε καταλαβαινεις για ποτε περνανε οι στιγμες...

http://emptyshadowsintheair.blogspot.com/