Πριν το τέλος..

Ένας στίχος..
Μια μελωδία άξαφνα μες στο μυαλό μου..
Καθόμουν εδώ,όπως πάντα μπροστά στον υπολογιστή..περιμένοντας..πάντα περιμένοντας..
Μάλωνα με τον εαυτό μου και προσπαθούσα να τον πείσω να πάει να διαβάσει και τίποτα αλλά αυτός εκεί..να περιμένει..
Και τότε οι στίχοι ήρθαν απο μόνοι τους,σαν απάντηση στην λογομαχία που καθημερινά γίνεται μέσα στο κεφάλι μου πάντα για το ίδιο θέμα..

''Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μην δω..''

Αυτό είναι..γι αυτό φεύγω πάντα.Γι αυτό θα φύγω και τώρα..Πάντα θέλω να ελπίζω πως τίποτα δεν τέλειωσε..Πως δεν έφτασε ακόμα το τέλος..Και πάντα δημιουργώ στον εαυτό μου ψευδαισθήσεις πως φεύγω επειδή έτσι θέλω..ΨΕΜΑΤΑ.Πόσα ψέματα,Θεέ μου έχω πεί στον εαυτό μου;Όχι..φεύγω για να μην πονέσω..Φεύγω για να μην δω το τέλος..Το τέλος της αγάπης σου..Το έχω τόσο πολύ ανάγκη να νομίζω ότι με αγαπάς ακόμα..Και ας ξέρω καταβάθος πως τίποτα απο αυτά δεν ισχύει..πως όλα είναι στο μυαλό μου..Αφήστε με να φύγω..Αφήστε με να ζήσω για λίγο ακόμη στο όνειρο..

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ'το χέρι ότι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν

μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Σκέψου να ΄ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σου το πιόνι
μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία

Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω

 

 

 

 

 

Πόσο καιρό αλήθεια έχω ν ακούσω αυτό το τραγούδι και απο ποιά κρυφά μονοπάτια του μυαλού το έβγαλα στο φως;

Kρίστ.