Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Ένα όνομα χαραγμένο στο θρανίο σου.
Το όνομα μου χαραγμένο με τα γράμματά σου.
Για πρώτη και μοναδική φορά αγάπησα το όνομά μου.
''Χ ρ ι σ τ ί ν α''
Γράμματα καθαρά,απο πάνω περασμένα με στυλό για να φαίνονται καλύτερα.
Θα μπορούσα να το κοιτάω για ώρες,για μέρες..
Παράξενο όμως..Δεν αισθάνθηκα κάτι συγκεκριμένο.Μόνο έκπληξη.
Το ότι αναφερόταν σε εμένα το ήξερα.Ήταν αυτονόητο.
Το θέμα ήταν : ΓΙΑΤΙ;
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να να νευριάσω.
''Σαν πολύ δεδομένες μας θεωρεί ο κύριος''.
Τα λόγια των φίλων μου,λόγια που μου λένε μήνες τώρα: ''Σε εκμεταλέυεται,σε θέλει για καβάντζα''
Είναι πράγματι όμως έτσι;
Ίσως να είναι εν μέρη,αλλά όχι μόνο.
Σήμερα κατάλαβα οτι είναι ο μόνος άνθρωπος που μου έχει σταθεί τόσο πολύ.Με τρόμαξε αυτή η διαπίστωση αλλά και με έκανε να καταλάβω πολλά.
Με όποια και αν είναι ερωτευμένος,με εμένα πάντα θα υπάρχει κάτι παραπάνω.Οχι ερωτικό,όχι.Αδελφικό.Και πραγματικά χαίρομαι γι αυτό..Σήμερα καταλαβα(ναι,σημερα κι αυτο :P ) οτι δεν μπορει να υπάρξει ο ένας χωρίς τον άλλον.Όχι,δεν με τρομάζει η απόσταση.Ρεθυμνο-Αθηνα δεν ειναι και οι δυο ακρες του κοσμου..Ουτε αυτον δεν θα επρεπε να τον τρομαζει..Κι όμως,την τρέμει..
Δεν θα τον αφήσω όμως μόνο.ΠΟΤΕ.Αυτό πιστεύω το ξέρει..Δεν θέλει δα και μεγάλη προσπάθεια για να το καταλάβεις :)


Kρίστ.



''Ξέρω γιατί απελπίζομαι τόσο συχνά. Είναι γιατί θέλω να με αγαπούν όλοι κι αυτό δεν είναι ανθρωπίνως δυνατόν. Θα μπορούσα να είμαι το πιο ζουμερό, το πιό γευστικό, το πιο συναρπαστικό ροδάκινο του κόσμου και να προσφέρομαι σε όλους. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που είναι αλλεργικοί στα ροδάκινα. Αυτοί θα θέλήσουν ίσως να γίνω μπανάνα. Πόσο συχνά δε γινόμαστε μπανάνες για άλλους, που θέλουν ροδάκινα! Είναι προτιμότερο να πεις στον άλλο ''Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να είμαι μπανάνα, θα το 'θελα πολύ να ήμουν μπανάνα για σένα. Βλέπεις όμως, είμαι ροδάκινο'' Και ξέρετε τι θα συμβεί? Αν περιμένετε αρκετά, θα βρείτε κάποιον που του αρέσουν τα ροδάκινα. Και μετά θα μπορείτε να ζήσετε σαν ροδάκινο κι όχι σαν μπανάνα. Σκεφτείτε χάσιμο ενέργειας που έχει κανείς προσπαθώντας να γίνει μπανάνα όταν είναι ροδάκινο! Όταν αγαπάς, κινδινεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου. Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για ν'αγαπάς, κι όχι για να πάρεις ανταπόδοση - αυτό δεν είναι αγάπη. Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις. Και όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις. Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις, γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στην ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε. Όποιος δεν ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορεί ν'αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη, αλλά δε μαθαίνει, δεν νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζεί και δεν αγαπά. Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του. Εχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.''

Λέο Μπουσκάλια.

2 σχόλια:

_Mαρία_ είπε...

Χριστινάκι μου, γιατί βασανίζεις το μυαλό σου με τέτοιες αρνητικές σκέψεις; Βέβαια, θα μου πεις "παρ' τη σκούφια σου και βάρα μας" και θα έχεις και δίκιο, αλλά εδώ τα πράγματα είναι εντελώς ξεκάθαρα. Έγραψε το όνομά σου γιατί νιώθει πολλάαα για σένα, όσο κι αν δεν το πολυπαραδέχεται.

*Από τα πιο ωραία αποσπάσματά του αυτό που έβαλες. ;)

Χριστίνα είπε...

Mαρακι μου σε ευχαριστω <3
Δεν νομιζω οτι νοιαζεται..Τουλαχιστον οχι με τον τροπο που θα ηθελα εγω..Νοιαζεται για μενα χωρις εμενα..Νοιαζεται γι αυτον μεσα απο εμενα..Δεν ξερω αν μπορεις να το καταλαβεις...Στηριζεται πανω μου,με εχει κατι το σιγουρο κ φοβαται μην με χασει..Οχι γιατι με αγαπαει,αλλα γιατι φοβαται το μελλον του χωρις κατι σιγουρο..
Οπως και να το κανουμε ειμαι μια σταθερα στην ζωη του..