Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Ο δράκος του δικού μου παραμυθιού..ΕΓΩ.


Πάλι είμαι εδώ..
Πάλι μπερδεμένη..
Πάλι χωρίς σκοπό..
Αρχίζω και με φοβάμαι..
Είναι εξάρτηση..Το βλέπω..
Μια άλλου είδους αρρώστια..
Δεν το είχα συνηδιτοποιήσει όσπου μου άνοιξαν τα μάτια..(Ευχαριστώ Δανάη..)
Το θέμα είναι..Θέλω να βγω από όλο αυτό το θέατρο που έχω στήσει μόνη μου;
Με εξιτάρει να παίζω μόνη στη σκηνή και να φαντάζομαι τους συμπρωταγoνιστές μου..
Από μικρή αυτοσχεδίαζα μόνη μου..Δημιουργούσα με το μυαλό μου ολόκληρες ιστορίες..Πάντα μόνη μου όμως..ΜΟΝΗ.
Ποτέ δεν ρίσκαρα στην ζωή μου,ποτέ δεν πρότεινα σε άλλους να παίξουν στο παιχνίδι μου από φόβο μην το κακοχαρακτηρίσουν,μη και δεν τους αρέσει....
Ποτέ δεν άλλαξα..Το ίδιο κάνω και τώρα..Μόνο που τώρα το παιχνίδι μου μπλέκεται και με την πραγματικότητα..Με τρομάζει αυτό..Στην πραγματική ζωή δε χωράνε παιχνίδια...Και εγώ έχω βαλθεί να παίζω με τους δράκους του δικόυ μου παραμυθιού..Κάποτε όμως θα ξυπνήσουν..Και τότε....




Αυλαία και πάμε και περπατάμε σε μια ευθεία φωτεινή
Αυλαία και πάμε εδώ γελάμε να μοιραστούμε τη σκηνή
Αυλαία και πάμε εδώ γελάμε το χειροκρότημα στα δυο
Αυλαία και πάμε και περπατάμε μισό εσύ μισό εγώ

Αυλαία και πάμε κι ακολουθάμε
Αυλαία και πάμε κι ακολουθάμε
Μια μυστική διαδρομή
Αυλαία και πάμε κι ακολουθάμε το τέλος
Πάμε κι ακολουθάμε το τέλος
Σαν καινούργια αρχή
Ξανά μαζί

Κάτω απ'τα φώτα οι συγγνώμες της ζωής μας κάνουν μπαμ
Ό,τι αγαπήσαμε θα μείνει ένα ατέλειωτο σαρδάμ
Αξεδιάλυτο

Αυλαία και πάμε θα σεργιανάμε μες στα σκοτάδια της σκηνής
Αυλαία και πάμε θα σεργιανάμε κόντρα σε χίλιους προβολείς
Αυλαία και πάμε ξαναπετάμε κι έλα να ανοίξουμε φτερά
Αυλαία και πάμε ξαναπετάμε καινούργια ορχήστρα ξεκινά

Αυλαία και πάμε και δε γυρνάμε
Αυλαία και πάμε και δε γυρνάμε

Ταξίδι αρχίζει μόλις βγει το φεγγαράκι στη σκηνή
Ξανά μαζί
Ξανά μαζί





Κρίστ.

2 σχόλια:

Evitaaa είπε...

ειλικρινα θα μπορουσα να το εχω γραψει εγω. ειναι σαν να εχεις μπει μεσα στο μυαλο μου. ακριβως τα ιδια συναισθηματα, οι ιδιες φοβιες . ολ αυτα που φοβαμαι να παραδεχτω ακομη και σ'εμενα.

Χριστίνα είπε...

Ολοι ταξιδιώτες είμαστε πάνω στο ίδιο πλοίο..Λογικό να μοιραζόμαστε τις ίδιες φοβίες..Τι θα γίνει αν το καράβι βουλιάξει,για παράδειγμα ;]

Ουράνια φιλιά.
Κρίστ.