ποτέ δεν ξημέρωσε..κι είμαι ακόμα εδώ..

H παρακάτω ιστορία δεν μιλάει για μένα,ούτε την έγραψα εγώ.

Όμως όταν την διάβασα ένιωσα ότι κάπου εκεί μέσα υπάρχω κι εγώ..

Αυτό το κορίτσι είμαι εγώ.

Γιατί ποτέ μου δεν κατάφερα να δω το ξημέρωμα...

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι,που τους έπλασε ο Θεός να μην προλαβαίνουν το ξημέρωμα.Η μέρα τους αρχίζει το δείλι και σβήνει την νύχτα.
Ειναι όλοι εκείνοι που τα όνειρα τους δεν υλοποιούνται ποτέ. Χαϊδεύουν μόνο τις ελπίδες τους και μονολογούν αποφασιστικά: Αυριο!

Τους αναγνωρίζεις πολύ εύκολα: Είναι ο κύριος με το καρτερικό ύφος που στέκεται στην ουρά, ενώ πάντα θα βρεθεί κάποιος να χωθεί για να του πάρει την θέση.
Είναι εκείνη η κοπέλα που δεν τρέχει να προλάβει το λεωφορείο, αλλά προτιμά να περιμένει το επόμενο. Είναι όλοι αυτοί που δεν έχουν την τόλμη να κατακτήσουν τους στόχους τους...

Ετσι ήταν και η κοπέλα της ιστορίας μας. Μοναχική,και απίστευτα ρομαντική, ένιωσε το πρώτο ερωτικό σκίρτημα πολυ νωρίς:
Στην πρώτη δημοτικού!

Ερωτεύθηκε λοιπόν ένα πιτσιρικά συμμαθητή της.
Ηταν ένα ροδοκόκκινο παχουλό αγοράκι, με πράσινα μάτια και καστανόξανθα μαλλιά. Τίποτα το εξαιρετικό, όμως στα δικά της μάτια φάνταζε ως άγγελος. Και έτσι τον αποκαλούσε κρυφά από μέσα της: Ο Άγγελος μου!
Όμως, μόνο από μέσα της. Διότι θα προτιμούσε να αντιμετωπίσει όλους τους δαίμονες τις κολάσεως, παρά να αποκαλύψει σ αυτόν ότι τον αγαπούσε.

Θα σου περάσει,της έλεγε η φίλη της που δεν άντεχε άλλο να ακούει τα ποιήματα για τον κρυφό ερωτά της.
Αλλά δεν της πέρασε.
Ο καιρός περνούσε και το αντικείμενο του πόθου της, της έγινε έμμονη ιδέα.
Πάντα αθόρυβα,άρχισε να τον παρακολουθεί. Ηξερε όλες τις κινήσεις του.
Το περίεργο ήταν,ότι εκείνος δεν κατάλαβε ποτέ τίποτα. Μα και να του το έλεγαν, δεν θα το πίστευε.
Διότι εκείνη,στην προσπάθεια της να μην αποκαλυφθεί,του μιλούσε πάντα ψυχρά. Και ας έλιωνε από αγάπη όποτε τον κοιτούσε.

Τα χρόνια πέρασαν. Η κοπέλα τέλειωσε το λύκειο, και χρειάστηκε να μετακομίσει σε άλλη πόλη.
Μα η σκέψη της ήταν πάντα σε εκείνον. Γνώρισε άλλους ανθρώπους, σχετίστηκε κατά περιόδους με διάφορους άντρες. Τώρα το πάθος της για την πρώτη της αγάπη μεταβλήθηκε σε ένα τρυφερό συναίσθημα που δεν την πόναγε πια.

Παντρεύτηκε μάλιστα, και λίγο αργότερα γέννησε ένα αγοράκι.
Το βάφτισε Αγγελο...

Κάποτε, τριαντάρα πια, έμαθε ότι η παλιά της τάξη, θα συγκεντρώνονταν κάπου.
Ετσι για να θυμηθούμε τα παλιά έγραφε η πρόσκληση.

Εφτασε εκεί συγκινημένη. Ηταν όλοι μαζεμένοι.Και εκείνος επίσης. Μιλησανε για όλα και για τίποτα, όπως γίνεται συνήθως σ αυτές τις συγκεντρώσεις
Εκείνος ήταν παντρεμένος, είχε μάλιστα και 3 παιδάκια.
Ολα ήταν μια χαρά.
Μέχρι που εκείνος, της ειπε χαμογελώντας: "δεν θα το πιστέψεις,αλλά όταν ήμουν πιτσιρικάς, ήμουν άγρια τσιμπημένος μαζί σου. Αλλα πως να σου το έλεγα, ήσουνα πάντα τόσο ψυχρή μαζί μου!"
Yπαρχουν κάποιοι άνθρωποι που ποτέ δεν προλαβαίνουν το ξημέρωμα...

Κρίστ.