Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Πρωτοβρόχια.


Έβρεξε.
Είναι ωραία η βροχή..
Όμως παν απ όλα είναι μελαγχολική..
Σε κάνει και θυμάσαι στιγμές και συναισθήματα που νόμιζες λησμονημένα..
Και τότε αναρωτιέσαι..που κρυβόταν όλος αυτός ο μυστηριακός κόσμος το καλοκαίρι;
Είναι λες και βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο,σε άλλη εποχή..
Λες και γύρισες χρόνια πίσω..
Έγινες πάλι το μικρό κορίτσι που κολλούσε την μύτη της στο τζάμι μέχρι να παγώσει και έβαζες στοιχήματα πια σταγόνα θα τερματίσει πρώτη..''σε πέρασε η σταγόνα μου Γιώργο!!!''..
Έγινες ξανά το κορίτσι με τα γυάλινα μάτια που κοιτούσε τις σταγόνες που κυλούσαν μαζί με τα δάκρυά σου..και σκεφτόσουν..σκεφτόσουν ώρες ατέλειωτες..
Έτσι είναι λοιπόν η βροχή.
Γεμάτη μυρωδιές,ήχους και αναμνήσεις..κάθε μυρωδιά,κάθε ήχος και μία ανάμνηση..
γλυκιά,πικρή,μικρή ή μεγάλη..πάντως ανάμνηση.
Οι αναμνήσεις,λένε,έχουν φτιαχτεί για να μας κάνουν έστω και λίγο ευτυχισμένους με στιγμές του παρελθόντος μας..
Εγώ όμως γιατί ποτέ δεν το νιώθω αυτό;
Γιατί νιώθω πάντα πόνο;
Δεν πρέπει οι αναμνήσεις να μας πονούν,λένε.
Αν δεν έχεις όμως άλλη επιλογή;
Κι αν έχεις κι όμως δεν την θες;
Κι αν προτιμάς τον δικό σου πόνο απ τον πόνο των άλλων;
Τότε τι κάνεις;
Απλά συνεχίζεις να θυμάσαι..και να πονάς..
Και να ελπίζεις ότι κάπου μέσα απ την βροχή θα βγει το ουράνιο τόξο και για σένα.









Κρίστ.

2 σχόλια:

Αερικό είπε...

Πανέμορφο αυτό. :]

Αχ αυτή η βροχή, τις πιο μελαγχολικές στιγμές της ζωής μου έχει σημαδεύσει... :/
Μάλλον γι αυτό συνεχίζω και την αγαπάω.
Ελπίζω να αγαπάς τις αναμνήσεις σου πάντως, όσο πόνο κι αν προκαλούν. =)

ΥΓ. έχεις πολύ όμορφη ψυχή κούκλα μου.

Χριστίνα είπε...

Τις αγαπάω,γι αυτό και ζητάω καταφύγιο μέσα τους.
Ο πόνος που σου προκαλούν είναι λυτρωτικός,σε βοηθάει να δεις καλύτερα τον κόσμο γύρω σου.
Κι εγώ την αγαπάω την βροχή,μάλλον γιατί μ αρέσει η μελάγχολία της =)
είναι σαν ζεστή κουβέρτα όταν έξω κάνει κρύο.Χώνεσαι μέσα της και μετά δεν θες να βγεις.

σ ευχαριστώ =)
καλώς ήρθες στον ουρανό μου.


Κάπου πάνω απ το ουράνιο τόξο.
Κρίστ.